2017 (World’s End Records)
“Visions” is het uit 2017 stammende tweede album van de Schotse band The Emerald Dawn. De weelderige progressieve psychedelica van het werkstuk vult de ruimte volledig en waarom ook niet? Hun drie jaar eerder verschenen debuutalbum smaakte absoluut naar meer en omdat al hun albums gebroederlijk tezamen in m’n leven kwamen, kon ik als het ware zo doorstoten in m’n beleving. Ik zoek de verschillen en waag me aan een vergelijkend warenonderzoekje.
Behalve dat het bandgeluid enigszins richting retro-prog is verschoven en dat er af en toe wat meer geëxperimenteerd wordt, valt vooral het heerlijke basspel van nieuwkomer David Greenaway op. Het is een goede keuze geweest van The Emerald Dawn om hun bezetting te upgraden met een vierde persoon. Het soepele spel van Greenaway is dan ook exact wat het bandgeluid verdient.
Het zou een beetje overdreven zijn om te zeggen dat je ogen en oren tekort komt bij het beluisteren van “Visions”. Zoals je mag verwachten bij The Emerald Dawn neemt men flink de tijd voor de composities en zijn er de nodige tempo- en sfeerwisselingen.
De twintig minuten durende openingstrack Musique Noire laat dat gelijk goed horen. Een instrumentaal filmisch intro met kolossale brasssynthesizer neemt je mee het nummer in. Wat volgt is een speelse aaneenschakeling van zangblokken en expressieve thema’s van de tenorsax die uitmonden in solo achtig spel. Meer dan waar dan ook wordt duidelijk dat Tree Stewart een prachtige stem heeft die in de lijn ligt van Ima van de Griekse band La Tulipe Noire. Ze boeit en dat kan ook gezegd worden van de blaaspartijen van Ally Carter. Terwijl hij qua toonhoogte het uiterste uit z’n instrument haalt (van laag tot hoog) schieten de minuten aan je voorbij. Musique Noire mag nog het meeste aansluiten bij de stijl van hun debuutalbum.
A Vision Left Unseenen Waves zijn staalkaartjes van welke pracht de band in z’n macht heeft. De melodieuze symfo van A Vision Left Unseen gutst met z’n sprankelende piano en z’n briljante strings heerlijk uit je boxen om vervolgens middels een uitbundig toetsenmoment een eigen gezicht te krijgen. The Emerald Dawn weet dergelijke passages altijd wel te integreren en dat maakt de band zo geliefd. De vrouwelijke zang in de finale van Waves is ook weer zo lekker triviaal.
Het afsluitende Stranger In A Strange Land is lange tijd experimenteel van karakter zonder dat het je kat de gordijnen in jaagt. Neem het maar voor lief, uiteindelijk zal je beloond worden met een wonderschone finale.
Al met al heeft The Emerald Dawn met “Visions” een flinke stap voorwaarts gezet ten opzichte van het niet verkeerde debuutalbum. De toevoeging van een bassist, het vollere symfogeluid en de toename van eigenheid zijn zaken om blij van te worden, althans zo zie ik het.
© Dick van der Heijde 2022