2024 (eigen beheer)
De twee Britse muzikanten van de band Temper Too, gitarist Ian Ormiston Stables en zanger, toetsenist, bassist Steve Hubbard, hebben een gezamenlijk verleden. In de jaren 80 vormden ze met toetsenist Martin Collins de band Temper Temper waarmee ze veel vlieguren gemaakt hebben. Hoogtepunt was dat ze gevraagd werden als begeleidingsband voor Fish die op dat moment net Marillion had verlaten, een verzoek waarop ze overigens wegens andere ambities niet op ingegaan zijn. Tja, het gezinsleven riep.
Dertig jaar later komen de twee via Facebook weer met elkaar in contact hetgeen in 2021 resulteert in het album “Telegraph Road”. Op 26 januari 2024 is het hier besproken album “Monkey In The Machine” verschenen. Het album bevat acht nieuwe nummers, plus twee die door de band in 1988 zijn geschreven, maar niet eerder zijn opgenomen of uitgebracht. We horen in deze liedjes een aardige mengeling van progressieve en alternatieve rock met een poppy glans richting Talking Heads, Fish en The Police. De band heeft vooral dat ruimtelijke geluid van die laatste, veel galmend gitaarwerk, gepunteerde ritmes en stoïcijnse baspartijen.
De damp komt direct al je boxen uit als het aanstekelijke titelnummer zich ontvouwt. De geprogrammeerde drums en het priemende toetsenthema leggen er een fijne energie aan de dag, een vibe die eigenlijk passend zou zijn op een live album. Het zorgt ervoor dat de nummers van “Monkey In The Machine” voortdurend een prettige omgeving hebben. Het daaropvolgende Syndicate A is lekker pakkend van aard. Logisch dan ook dat dit nummer als single is uitgebracht.
Money Talking is een compositie uit het vorige leven van de band en dat kan je horen. Er klinkt naar mijn idee iets teveel jeugdige dadendrang in de opbouw van het nummer door. Ormiston Stables kan prima gitaar spelen maar hij moet niet het gehele liedje lopen soleren. Wat dat betreft zijn C’est La Vie, Bright Light! en Shadows stukken beter. Hier zitten regelmatig subtiele partijen in en dat luistert lekker weg. Ook qua zang is het in deze nummers overigens prettig. Hubbard slaagt er ondanks z’n beperkte stem toch in een goede prestatie neer te zetten. Een fraai nummer dat wat mij betreft als sterk mag worden bestempeld is het David Bowie-achtige No Time To Cry.
Het album sluit af met het als bonustrack betitelde Close To The Edge. Vergis je niet: dit heeft niks met Yes te maken. Deze livetrack is op en top Temper Too. Te horen valt een gigantisch lekkere basriedel en dat is tekenend voor het meeste materiaal van “Monkey In The Machine”. De heren weten zichzelf bij vlagen te overtreffen.
© Dick van der Heijde 2024