2008 (Progrock Records)
Hoogtepunten? Ze bestaan alleen omdat er ook dieptepunten zijn en alles dat daar tussen ligt natuurlijk. Zo schuurt “Tardigrade” uit 2008, het derde album van de Zweedse progband Simon Says, vervaarlijk dicht tegen de bovenste regionen aan. Wie houdt van Genesis-achtige muziek met een IQ-getint geluid zal dat waarschijnlijk wel beamen. Gedetailleerde beluistering maakt duidelijk dat er een heleboel raffinement is tussen de bombastische toetsen en het subtiele spel op de akoestische gitaar. Ga je mee, op jacht naar de schat?
Simon Says heeft met Daniel Feldt een prima zanger in huis. Met z’n vrijwel accentloze uitspraak baant hij zich een weg door de weelderige composities van het album. Zijn expressieve manier van zingen geeft een eigen gezicht aan het bandgeluid en dan is het fijn dat hij zich nergens vergaloppeert. Toch zijn het de instrumentale passages die het meest opvallen. Sowieso zijn het de muzikale invullingen die “Tardigrade” maken tot wat het is. De band doet z’n zegje in maar liefst 74 minuten en deze zijn geheel geeuwloos. Daarin ligt de kracht van dit album, alles boeit tot op het bot. Volvette orgelakkoorden, statige Mellotronklanken, wulpse Moogriedels, felle uithalen van de elektrische gitaar, sfeervolle tokkels op de akoestische, knallend baswerk, gedecideerde drums en creatief gefröbel met een vocoder vormen de ingrediënten van dit sonische gerecht.
Alle composities zijn ontsproten aan het brein van bassist Stefan Renstrom, waarbij aangetekend dat hij in een paar nummers de credits deelt met gitarist Jonas Hellberg. De teksten zijn geschreven door Feldt himself wat de intensiteit van het geheel versterkt. Het is toch makkelijker om je in te leven in je eigen schrijfsels dan in die van een ander. Hoe het dan ook moge zijn: “Tardigrade” laat een rijke schakering van creativiteit horen. Het album bevat drie epische nummers van respectievelijk 14,10 en bijna 27 minuten. Holy moly. Ter compensatie zijn er ook enkele korte intermezzo’s op het album te vinden. Erg mooi wat dat betreft is het 2.32 durende Moon Mountain waar elektrische en akoestische gitaar elkaar omarmen.
Laten we echter beginnen bij het begin. “Tardigrade” heeft daar alle aanleiding toe. Als je een lijstje zou maken met de meest overtuigende openingstracks in het proggenre verdient het bijna een kwartier klokkende Suddenly The Rain absoluut een hoge notering daarin. Neem alleen al het sterke intro waar de bombastische orgelakkoorden voller dan vet zijn. Deze complexe homp retro-prog is gezegend met een geweldige zanglijn in de refreinen. Met graagte worden we meegenomen naar een weelderig nagenoeg instrumentaal tussenstuk waar akoestische gitaar en later ook piano de weg plaveien voor een kiloknallende pot progextravaganza. Dit avontuur eindigt met een gitaarsolo waarna een herhaling van het refrein het nummer uitblaast.
Ondanks dat Simon Says een serieuze mate van originaliteit uitstraalt, is het toch de IQ-gelijkenis die de band net niet briljant maakt. Het korte titelnummer laat dat goed horen, hoewel het mekkeren uit weelde is.
Het daaropvolgende The Chosen One gaat stemmig van start met akoestische gitaar, Mellotron en zang met backing vocals. Halverwege slaat de sfeer om richting happy the peppy compleet met vocoder. Een ander nummer dat je niet kan missen is As The River Runs, een compositie die duister begint en uiteindelijk naar euforie uitbouwt, een fraai stukje songsmederij.
Het grappig getitelde Strawberry Jam is niks meer of minder dan een showcase voor de enorme kwaliteiten van Renstrom als bassist. Het klinkt uitdagend en gewaagd. Fijn dat het nummer nogmaals bevestigt dat Renstrom van de buitencategorie is. Dat het voluptueuze Brother Were ‘You Bound? bijna een half uur Simon Says op z’n best laat horen klinkt als een logisch gevolg. Omschrijven zou dan ook zinloos zijn. Sommige dingen moet je niet willen analyseren. Dan heb je zoveel schoonheid die niet in woorden valt uit te drukken te verhapstukken dat je het beter aan de verbeelding over kan laten.
Het valt echt te betreuren dat er na het overlijden van de geniale Renstrom in 2015 natuurlijk nooit meer een waardige opvolger van “Tardigrade” is verschenen. Een leftover-album, dat dan nog wel. Koesteren dan maar, dat zijn we wel gewend.
© Dick van der Heijde 2023