2009 (Progress Records)
Eigenlijk ben ik altijd wel in de stemming om te luisteren naar “Moods”, het tweede album van de Utrechtse neo-progband Silhouette. De redenen daartoe zijn legio: de vier muzikanten gaan er volle bak tegenaan, hun kunde is niet gering, de composities steken goed in elkaar en de keuze om het album te laten mixen en masteren door Gerben Klazinga blijkt constant een juiste. Ik kan goed begrijpen dat het Zweedse label Progress Records van Hansi Cross destijds met de band in zee is gegaan. Zoveel talent krijg je niet elke dag in je schoot geworpen. Toch zou ik Silhouette enorm tekort doen als ik ze alleen maar af zou schilderen als ‘talentvol’. “Moods” laat namelijk een perfecte mix horen van een jongehondenmentaliteit en een volwassen benadering. “ Moods” is hierdoor erg vermakelijk naar mijn idee.
Het twaalf nummers tellende album opent met de bombastische klanken van Concert Hangover waardoor je direct in de sfeer van het album zit. Vervolgens neemt de band wat gas terug en sleept drummer Jos Uffing je met z’n warme gedreven stem door het nummer heen. Een sterk stuk is het als toetsenist Erik Laan z’n mellotronklanken en Moogriedels op je afvuurt. Zijn souplesse is tekenend voor Silhouette en niks is minder waar dan dat z’n bandmakkers ook over geoliede gewrichten beschikken.
In de daaropvolgende drie nummers laat gitarist Brian de Graeve vocaal van zich horen. Zijn hoge heldere stem valt te vergelijken met die van o.a. Mark Smit (ex-Knight Area), Bart Schram (Mindgames) en Martin Scheffer (Taurus), typisch neo-prog dus. Het maken van prettige zanglijnen is wel aan de band besteed. In Don’t Threaten My Peace Of Mind komt dat prima naar voren. In Searching For Her wisselt hij de leadzang voortdurend af met Jos Uffing en ondanks dat de twee nogal verschillende stemmen hebben (helder versus gezwollen) klinkt het album qua zang prima homogeen. Ondertussen riedelt Laan zich een breuk en naast de vele mellotrongeluiden komt hij af en toe met gedragen pianospel. Zo gaat het lekker voort waarbij opgemerkt dat de band elke noot spot on is. Als gitarist drukt de Graeve een niet al te groot stempel op de muziek. Z’n spel is grotendeels begeleidend van aard en met behulp van Aldo Adema klinkt hier en daar een melodie of solo.
Een opmerkelijk nummer is Unreal Meeting waar je meer dan tien minuten geboeid wordt door Silhouette op z’n best. Het fijne van de band is dat je nergens op het album een overbodige noot zal aantreffen. Andere opvallende nummers in de slotfase zijn het instrumentale titelnummer Moods en het goed opgebouwde Another Bed Time Story waarin de gitaar lekker uitpakt. O ja, als ik naar het thematische titelnummer luister hoor ik een melodielijn uit het openingsnummer terugkeren. Kijk, dan heb je me.
Het album sluit bombastisch af met The Answers waarmee het door de Graeve bedachte concept over een liefdesdrama afgerond wordt.
Moods is een aanrader voor de liefhebber van neo-prog en zeker voor de toetsenfreaks onder ons is dit een snoepje. De gevoelswaarde die je aan het album zal ontlenen doet amper onder voor die van latere albums als “Across The Rubicon” en “Beyond The Seventh Wave”. Op zich zijn dat kwalitatief betere albums zeg ik als ik zo vrij mag zijn, maar “Moods” mag beslist in het zelfde rijtje staan.
© Dick van der Heijde 2023