1990 (eigen beheer)
Ooit kocht ik een cd, enkel en alleen omdat ik de bandnaam zo mooi vond. Quaterna Requiem heette het stel en het enige dat ik wist was dat het een progband uit Brazilië betrof. “Velha Gravura” was hun debuutalbum. In 1990 verscheen de lp, twee jaar later de cd. Had ik even mazzel, het album beviel me prima en nog steeds mag ik graag naar het instrumentale werkstuk met z’n uitgekiende mengeling van klassieke muziek, folk, jazzrock, symfo en progressieve muziek luisteren.
Wel is het jammer dat de geluidsdruk van de cd nogal mager is, iets waardoor met name de dynamiek van de muziek het niet echt heeft. Hopelijk wordt het album ooit nog eens als remaster uitgebracht. De verrichtingen van de vijf muzikanten verdienen zeker een beter lot. Toetseniste Elisa Wiermann en drummer Cláudio Dantas, niet geheel ontoevallig de oprichters van de band, spelen gedreven en passievol. Het meest getalenteerde bandlid echter is ongetwijfeld violist Kleber Vogel die met z’n akoestische instrument een grote diversiteit aan sferen neerzet. Dan weer wervelt hij, dan weer klinkt hij melodramatisch. Meestal kiest hij een nuance ergens daartussen. En dan is daar gitarist Jones Júnior. Hij kan weliswaar aardig spelen, een Andy Latimer-achtige solo zal je hem niet horen doen. Nee, in plaats daarvan is het hoofdzakelijk de viool die het canvas kleurt. Het geheel wordt netjes bij elkaar gehouden door bassist Marco Lauria en eerder genoemde drummer Claudio Dantas. Die laatste wil ik roemen, die andere slechts af en toe.
De cd bevat acht nummers. De eerste zes tracks zijn het reguliere materiaal van de lp terwijl de daaropvolgende twee nummers bonustracks zijn waarop gitarist Jones Junior al niet meer van de partij is. Echt veel verschil maakt dat trouwens niet uit.
Het album gaat van start met het lichtvoetige Ramoniana dat compositorisch uit twee stukken bestaat. De eerste paar minuten zijn ingeruimd voor klassieke muziek met o.a. viool, akoestische gitaar, dwarsfluit en hobo, terwijl het ritme daarna omslaat richting folk. Het is niet het meest spannende stuk muziek van het album, iets dat niet over het daaropvolgende Aquartha gezegd kan worden. Het wemelt er van de tempo- en sfeerwisselingen. In deze jazzrock getinte compositie horen we echt een band want om de haverklap zijn er synchrone loopjes.
Vervolgens presenteren de Brazilianen een track van meer dan twaalf minuten. Dit Camel-achtige titelnummer Velha Gravura is in mijn oren de meest formidabele van het album. Heerlijke riedels op de Moog en spetterende drumbreaks vallen je ten deel alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De band vervolgd met Tempestade waar Vogel klinkt als Jean Luc Ponty in z’n meest progressieve jaren en omdat de toetsen van Wierman hier moddervet klinken mag je vijf keer je duim opsteken. Laat je trouwens niet misleiden, de tijdsaanduiding op het hoesje en op het internet is drie minuten te lang. In Madrugada laat Vogel horen hoeveel melancholie hij weet te ontlokken aan z’n instrument en dat is niet gering. Daar komt bij dat Wiermann prachtige toetsenpartijen onder zijn sierlijke spel weet te leggen. Toccata is een barok getint nummer vol bombastische en pompeuze orgelklanken. Uiteraard is het Vogel weer die voor verfijning zorgt in deze afrondende track.
Cárceres en Elegia zijn de bonustracks met de meest toegevoegde waarde. Vooral de filmische teneur van Elegia is een verrijking van het palet.
Uiteindelijk ben ik blij dat de cd destijds mijn kant is opgekomen. “Velha Gravura” is weliswaar geen hoogvlieger qua kwaliteit, soms gelden er gewoon andere criteria.
© Dick van der Heijde 2024