1992 (Record Runner)
Op het hier besproken “Time Travellers” uit 1992 keert de Braziliaanse band O Terço terug naar z’n oorspronkelijke liefde: de progressieve rock. Wel is het bandgeluid in een voor die tijd nogal moderne mal gegoten, een stijl die eigenlijk gewoon neo-prog heet. Bandleider zanger/gitarist Sergio Hinds was deze ommezwaai wel aan de liefhebbers van O Terço verplicht aangezien hij ze twee jaar eerder had opgezadeld met een dramatisch slecht album vol misplaatste glamrock en metal. Hij bouwde een nieuwe band om zich heen. Zo haalde hij oudgediende Franklin Paollilo terug voor de drumpartijen en rekruteerde hij daarnaast bassist Andrei Ivanovic voor de lage tonen. Als kers op de taart wist hij de geweldige toetsenist Luis De Boni bij de band te krijgen, een klavierridder die qua skills doet denken aan Clive Nolan in die tijd. Tevens heeft De Boni de mix en de enginering gedaan, schreef de songteksten en deed de achtergrondzang, een veelzijdig iemand dus. Met deze nieuwe bezetting is een groep muzikanten ontstaan die elkaar moeiteloos weten te vinden en aan weten te vullen.
Vooral de combinaties van gitaar en toetsen zijn om je vingers bij af te likken. Het album duurt bijna een uur dus maak je borst maar nat, Hinds en De Boni laten zich nagenoeg voortdurend gelden. Dat de urgentie om deze muziek te maken groot is heeft in ieder geval niet geleid tot volgepropte composities.
Het album gaat van start met het instrumentale toetsenintro Space dat exact dát is wat de titel aangeeft. De tingels en blurpjes krijgen gezelschap van triomfantelijke brassgeluiden en zo dient The Last Journey zich aan. Met dit wervelende nummer gaan de groepscomposities van start en terwijl Paollilo met z’n energieke drumspel het adrenalinegehalte van de luisteraar opport, nemen de ruimtelijk klinkende toetsen en de slepende gitaarsolo je verder mee op deze reis door de tijd.
In het bonte titelnummer toont O Terço z’n veelzijdigheid door moeiteloos pakkende passages te combineren met ingetogen stukken die dan weer ruimte bieden aan akoestische gitaar of aan Crosby, Stills, Nash & Young-achtige samenzang. Ook komt er nog een jazzy synthsolo voorbij en dan gaat Hinds ineens tappen op z’n instrument. O Terço weet alles te laten plaatsvinden binnen hun eigen idioom waarbij de gedreven stem van Hinds met z’n smakelijke accent een prominente aanwezigheid is (denk aan Aluisio Maggini van Clepsydra).
Met het instrumentale Crucis brengt de band zoveel muzikale gelukzaligheid dat je dit nummer ontelbare keren wilt beluisteren. Het begin is lekker uptempo richting Timelock en duikt vervolgens via enkele scherpe sfeerwisselingen in een gedragen middenstuk met zalig spel op de Moog en een hemelse gitaarsolo. Een terugkeer naar het begin maakt de cirkel rond.
Wat heeft het album nog meer te bieden dan? Nog genoeg kan ik je melden. Zo wordt Lost In Time Affaire gedomineerd door een aanstekelijk thema richting Grendel van Marillion en horen we in The Rhythm Of The Universe een nummer dat niet had misstaan op een album van de Belgische band Now. Toch is O Terço op z’n sterkst wanneer ze de originaliteit omhoog schroeven. Marear is wederom een splijtende instrumentale track en na het mooie The Guardians, waar een roffelend ritme de sfeer bepaalt, dient de fantastische afsluiter Suite zich aan. Dit nummer verscheen al eerder op een album van de band maar is nu flink bewerkt met onder andere toegevoegde zangblokken. Wat het nummer onveranderd grandioos maakt zijn de monumentale gitaarpartijen. Ongekende klasse.
“Time Travellers” is een geweldig album voor liefhebbers van neo-prog. De passie en de goede bedoelingen spetteren van het schijfje af en omdat O Terço z’n beheersing kent blijft het album boeien. Het is weer een fraaie toevoeging aan de lijst met progressieve muziek uit Zuid-Amerika.
© Dick van der Heijde 2023