2023 (Black Widow Records)
Niet iedereen is gecharmeerd van donkere gothic rock. Ik wel. Neem bijvoorbeeld het album dat nu voor me ligt, “T.R.E.S.” van de Italiaanse band Malombra. Deze schijf laat me niet los. Het werkstuk zit vol progressieve hardrock met die onheilspellende sfeer. Steeds meer weet het album me aan te spreken. Waar moet dat heen?
Eerst wil ik even iets uitleggen over de titel van het album. Hoe kan het dat de vierde vrucht in de discografie van de band luistert naar de naam ‘’T.R.E.S.’’? Het antwoord is eigenlijk heel simpel. ‘’T.R.E.S.’’ is eind jaren 90 al gedeeltelijk opgenomen maar kwam op de plank terecht. Dik 25 jaar later vindt een vernieuwd Malombra het alsnog tijd de opnames af te maken. Ecco!
Tijdens m’n eerste luistersessie was het allemaal nogal anders gesteld met mijn perceptie. Wat mij betreft gooit de band z’n eigen glazen al in door net na het spacey intro een niet te beklimmen muur van geluid op te werpen. De recensent in mij wilde gelukkig doorluisteren en dat was maar goed ook. “T.R.E.S” is een gaaf album dat m’n volle aandacht verdient.
Na het gewaagde begin van Astarte Syriaca ontwikkelt de muziek zich met veel Mellotron en weelderig spel op de basgitaar. Ook is er lekker veel onstuimig gitaarwerk in de lijn van Hawkwind en het oude Eloy. De zang daarentegen heeft het niet zo. Nu is Malombra ook niet gebaat bij een mooizinger en vanuit die gedachte is het eigenlijk wel oké wat Mercy doet. In het daaropvolgende Baccanalia neemt hij revanche op zichzelf. We horen een eigenzinnige mengeling van sinistere klanken, voordrachten, staccato ritmes, opzwepende zang, meeslepend gitaarspel en rollende drums. Dit alles vindt plaats in een uitstekende compositie die de klasse van de band goed naar voren brengt.
Het bijna twaalf minuten klokkende Malombra is een overwegend rustig nummer. Ook hier komt Mercy weer met enkele voordrachten en weet de band zich te ontladen met een paar opzwepende passages. Allucinazione Ipnagogica is een aardig tussendoortje met Mellotron en akoestische gitaar. Na dit nummer is het de beurt aan het huzarenstuk van het album, een epic van meer dan 17 minuten luisterend naar de naam Cerchio Gaia 666. Het is een daverend nummer, mij iets te stevig. De laatste paar minuten echter zijn met hun tingelende toetsenthema wonderschoon. Met Fantasmagoria 1914 raken de heren constant de hemel aan en dat maakt “T.R.E.S.” bijzonder. We kunnen dan ook met een tevreden gevoel afscheid nemen met het zwierige La Sola Immanenza.
Al met al is “T.R.E.S” een opmerkelijk album waar genoeg moois op staat. Gun de schijf een kans.
© Dick van der Heijde 2024