2023 (eigen beheer)
We gaan weer gewoon verder met een volgende recensie. Ditmaal gaat de nieuwe Karmamoi, “Strings From The Edge Of Sound”, onder de loep. Ik ken de Italiaanse band van slechts één eerder album, terwijl er, als je de nieuweling meerekent, inmiddels zes in de schappen staan. De Karmamoi die ik ken had een zangeres als boegbeeld maar daar is sinds 2022 verandering in gekomen. De verbazing was groot toen ik een man hoorde zingen. Was ik teleurgesteld? Absoluut niet. Valerio Sgargi klinkt met z’n warme, expressieve stem fantastisch. Toch is zijn aanwezigheid niet de enige reden voor een vreugdedansje.
Het album bevat een mengeling van vier nieuwe songs en vijf eerdere composities die voorzien zijn van prachtige orkestrale arrangementen. Het fraaie van deze negenklapper is dat het album een enorme coherentie kent. Zo zijn de theatrale zang en de meeslepende orkestrale arrangementen een niet te missen bindmiddel en ook in de vier nieuwe nummers zit voldoende toetsenwerk dat daarbij aansluit. Dit werkstuk laat perfect horen welke nieuwe koers de band is gaan varen. Alles klinkt vuriger en heeft meer passie.
“Strings From The Edge Of Sound” opent gelijk al met een nieuwe song, Black Hole Era, en dat is slim. Onder aanvoering van de akoestische gitaar zuigt dit sfeervol opgebouwde nummer je zo het album in. Sterk zijn de daverende drumslagen die bandoprichter Daniele Giovannoni hier laat horen. Op de een of andere manier creëert Karmamoi een gothic-sfeertje (geen metal) dat het hele album blijft zinderen. De sfeer van Black Hole Era, eindigt met een heerlijk gitaarmoment waardoor je eigenlijk mag aannemen dat het album je nog heel veel lekkers gaat bieden.
Met de daaropvolgende nummers Nashira en Take Me Home voegt het orkest zich bij de band, het resultaat is prachtig. In het geval van Nashira volgen melancholische passages en ritmische elkaar op, uitmondend in een gedragen finale. Het is allemaal bijzonder beluisterenswaardig: subtiel, smaakvol en geïnspireerd. Take Me Home is lange tijd droefgeestig met een laagzingende Sgargi, sprankelend spel op de akoestische gitaar en een angstaanjagend slot dat een Russisch gevoel uitstraalt. Het is weer een brok muziek met een onmetelijke diepgang waarbij orkestarrangeur Emilio Merone meer dan alle lof verdient.
Toch laat Karmamoi met Tell Me en I Will Come In Your Dreams horen ook zonder orkest te kunnen vonken. Zo heeft Tell Me net een tikkeltje meer kracht waardoor de Freddie Mercury-achtige grandeur waarmee Sgargi zingt van toegevoegde waarde is op het geheel. Vooral echter de pastorale ballade I Will Come In Your Dreams is met z’n gave melodielijn een beauty van wereldformaat. Ik zou het bijna tot hoogtepunt van het album hebben uitgeroepen, ware het niet dat het wonderschone Zealous Man zich nog niet had aangediend. Heerlijke bombast hier richting Big Big Train.
Het album sluit af met het korte titelnummer. Dit sfeervolle nummertje laat goed horen hoeveel baat het album heeft bij een dergelijk kunstzinnige vreemde eend in de bijt.
“Strings From The Edge Of Sound” is een onnavolgbaar goed album. Ik kan niet begrijpen dat mensen in staat zijn tot het maken van zoveel schoons. Waar halen ze het vandaan?
© Dick van der Heijde 2023