1971 (Vertigo Records)
Een jaar na hun onstuimige debuut komt de Britse band Gentle Giant in 1971 met een ambitieuze opvolger. “Acquiring the Taste” heet de plaat en de heren hebben er in hun drang uniek te zijn, het meest symfonische werkstuk uit hun bestaan mee gecreëerd. Dat belooft smullen.
“Acquiring The Taste” klinkt behoorlijk donker zonder obscuur te zijn. Bovendien is het album nogal toetsengericht met veel Mellotron en Moog zonder dat het spel op de klavieren dominant genoemd kan worden. Tevens heeft een ieder zich er een slag in de rondte geëxperimenteerd zonder dat er op de plaat gefreakt of gefröbeld is. In de acht composities, maar vooral in de eigenzinnige arrangementen daarvan zijn de contouren van al dat komen gaat al duidelijk aanwezig. Wel zijn de drumpartijen nog een stuk minder swingend dan dat ze dat later zullen zijn.
Gentle Giant bestaat gedurende de eerste vier albums nog uit een zestal muzikanten die multi getalenteerd zijn. Op “Acquiring the Taste” zijn dat de gebroeders Phil, Derek en Ray Shulman op onder andere sax, zang, viool en basgitaar alsmede gitarist Gary Green, toetsenist Kerry Minnear en drummer Martin Smith. Gecombineerd met een grote dosis creativiteit levert die veelzijdigheid en de daarbij horende bulk aan geluiden muziek op zoals die van “Acquiring The Taste” een plaat die op een ongebreidelde manier is volgespeeld. Met meer raffinement dan op het debuut hebben de heren de rock van de bluesy klinkende gitaar gemixt met kamermuziek, progressieve klanken, middeleeuwse folk, jazzy harmonieën, meerstemmige zang en allerlei zweverige partijen van fluit en vibrafoon. Het knappe is dat Gentle Giant die ratatouille aan passages weet neer te zetten in een behapbaar totaal. Dat is volgens mij de reden van de grote invloed die de band nog steeds heeft op veel andere bands. Ook knap is dat de muziek heden ten dage nog steeds niet oubollig overkomt (enkele passages daargelaten, zoals het drumstukje in Edge Of Twilight).
Vanaf de Moog in de intro van Pantagruel’s Nativity tot aan het slotakkoord van Plain Truth eist de muziek de aandacht volledig op. Het is een genot om in het door Kerry Minnear gezongen Pantagruel’s Nativity de trompet te horen, of om mee te dartelen met de dwarsfluit of om in de ban te raken van die rondborstige gitaar. Sterk is de wah wah gitaarsolo in The House, The Street, The Room en zo is elk nummer wel een aaneenschakeling van noemenswaardige momenten. Eigenlijk bestaat de plaat uit een flink aantal mini-epics. Van nummers als Pantagruel’s Nativity, The House, The Street, The Room, The Moon Is Down, Black Cat en Plain Truth valt echt niets anders te beweren. Het instrumentale titelnummer is qua lengte (1:36) een kleine uitzondering op de complexiteit van de nummers.
“Acquiring The Taste” is een album waarop het gewone bijzonder en het bijzondere gewoon lijkt. Laat je niet in de luren leggen door de ‘sologitaar’ van Plain Truth. Dat is een viool, zei de reus vriendelijk.
© Dick van der Heijde 2022