2007 (Intact)
Voor veel mensen is “Night”, het vierde album van de Noorse progband Gazpacho, het ideale schijfje voor de late uurtjes. Dat is logisch gezien de titel die niks aan duidelijkheid te wensen overlaat. De duistere, hypnotiserende emo-prog die de band hier laat horen past dan ook perfect in het nachtelijke plaatje. Het idee achter “Night” biedt een uitgekiend raamwerk hiervoor, een klankspel van een 53-minuten durende droom die neergezet is in vijf nummers en bijeen gehouden wordt door een zinderend ritme. Ook ik ben van mening dat beluistering van dit album een geweldige manier is om de dag mee af te sluiten. Meestal lig ik voor het einde van de cd al ergens in dromenland, maar geen nood…. “Night” blijkt het ook in de vroege uurtjes goed te doen.
Opener Dream Of Stone begint met een lange tintelende crescendo die nieuwsgierig maakt naar de rest van het nummer. De manier waarop de dynamiek beetje bij beetje opgeschroefd wordt, is tekenend voor de smaakvolle invullingen waarmee de bandleden het naar grote hoogte stuwen. Ontzagwekkend mooi zijn de krachtige gitaarakkoorden die het nummer tot ontploffing brengen, maar eigenlijk is elke byte van grote schoonheid. Nog belangrijker dan te kijken naar de individuele kwaliteiten is het vooral het groepsgeluid dat de meeste indruk maakt. Wow. Er is een contrasterende passage met piano en viool. Het siert Gazpacho dat ze dit stuk nog niet de intensiteit meegeven die aan het eind van het album tijdens een indrukwekkende herhaling wél aan de passage wordt toegevoegd. Een sterke troef is de wat klagerig klinkende stem van Jan Henrik Ohme die op een Mark Hollis (Talk Talk) meets Steven Hoghar (Marrilion) achtige manier het palet kleurt.
Via een ingetogen stuk piano komen we aan in Chequered Light Buildings waar Ohme betoverend mooi klinkt. Het nummer komt tot leven middels de dan bekende Gazpachosound en daarna mogen we ons nog minutenlang laven aan de band op z’n best, grimmige neoprog richting Sylvan. Upside Down is m’n persoonlijke favoriet en dat heeft alles te maken met die heerlijke Peter Gabriël-achtige wereldmuziek-vibe. Ook de melodieuze gitaarlijnen weten me onderste boven te krijgen.
“Night” is eigenlijk een album dat je als geheel moet zien maar toch zeggen Yin en Yang onverbiddelijk tegen me dat ik een track by track-recensie moet schrijven dus op naar het vierde nummer. Valerie’s Friend doet een beetje dienst als sfeerchanger. De akoestisch gitaar en het zwierige ritme doen in ieder geval flink hun best. Toch zijn er weer de nodige Gazpacho-items te horen die de lijn voortzetten zoals explosieve gitaarakkoorden en vloeiende melodielijnen. Traditiegetrouw gaat dit nummer weer op een mysterieuze manier over naar het volgende.
Het album sluit af met het epische Massive Illusion, een wederom prachtig nummer met enkele verrassende twists en een huiveringwekkende finale met piano en kippenveltrekkende viool. Gazpacho, Gazpacho, wat weten jullie toch steeds maar in de roos te schieten.
De productie van “Night” is uitstekend, waarbij elke instrumentale nuance goed tot zijn recht komt. De instrumenten vullen elkaar aan en creëren een rijke en gelaagde geluidsomgeving. De mix van progressieve rock en atmosferische elementen geeft het album een uniek karakter en zorgt voor een boeiende luisterervaring die je ten allen tijde raakt, ’s ochtends, ’s middags, ’s avonds en ’s nachts.
“Night” is een prachtig album dat je meeneemt in hun droomwereld. De band beleefde met dit album een internationale doorbraak en terecht. Gazpacho bewijst met dit album hun vakmanschap en hun vermogen om diepgaande emoties over te brengen. Voor liefhebbers van progressieve rock, zoals wij dat zijn, een absolute aanrader.
© Dick van der Heijde 2023