2023 (Maracash Records)
Halverwege de jaren 90 verlaten Alessandro Serri (zang, gitaar, dwarsfluit) en Edmondo Romano (blokfluit, sopraansax) de gave band Eris Pluvia om onder de naam Ancient Veil eenzelfde soort muziek te gaan spelen, waarbij de focus wat meer op het akoestische komt te liggen. Er verschijnen twee aardige studioalbums, het titelloze debuut (1995) en de comeback cd “I Am Changing” (2017), gevolgd door twee wervelende livealbums “Rings Of Earthly…Live” (2018) en “Unplugged Live” (2020) waarmee de band zich flink in de kijker weet te spelen. Kunde en klasse telen er wierig .
Vanaf 2020 tot 2023 wordt het hier besproken derde studioalbum van de band opgenomen, “Puer Aeternus”. Deze lange werktijd heeft natuurlijk alles te maken met de lockdown, maar zeker ook met de complexe aard van de muziek op het album. Dat dit een werkstuk is dat je niet tussen de aardappelen en de pap creëert, maakt alleen al het ingewikkelde concept duidelijk. Ik zal het proberen uit te leggen. Daar komt de schoolmeester.
Het album vertelt het verhaal van Puer, een wezen gevangen in een eeuwige dimensie tussen kind en volwassenheid. Puer begint te twijfelen over z’n bestaan en ondergaat transformaties met behulp van mythologische figuren als Hermes en Kore. Tijdens de zoektocht naar antwoorden op z’n zijn probeert hij de wereld te verbeteren. Het verhaal onderzoekt het thema van de eeuwige jeugd en de menselijke onwil om te groeien, verantwoordelijkheid te nemen en in harmonie met de natuur te leven. Het concept combineert klassieke mythen en moderne elementen, waardoor het een boeiend verhaal is over identiteit, groei en de relatie tussen mens en natuur. Veel duidelijker ga je het echt niet krijgen.
De zang op het album is in het Italiaans en dat is iets om heel blij van te worden. Zang in de moerstaal is, met name bij Italo-prog, absoluut van toegevoegde waarde. Het mooie van dit concept is dat het ruimte heeft voor vele gastzangers en zangeressen waaronder Lino Vairetti (Osanna), Tony Cicco (Formula Tre) en Roberto Tiranti (New Trolls). Het is een wervelend geheel, een oer Italiaanse rockopera met een niet al te dik aangezette laag theatraliteit.
Het album biedt gedurende 55 minuten onderdak aan maar liefst 18 nummers en dat riekt naar iets fragmentarisch. Laat me er dit van zeggen: juist deze indeling geeft het album z’n kracht. Naast de reguliere bezetting en het lijstje met vocalisten zijn er veelvuldig enkele strijkers en blazers aanwezig. Tezamen zorgen ze voor een warm, organisch proggeluid zonder dat men zich laat gaan in vette bombast.
Ook op “Puer Aeternus” zijn het weer de melancholische tokkels van Serri en z’n bronstige stem die het canvas kleuren en ook de sierlijke riedels van Romano typeren menig nummer. Luister wat dat betreft even naar de eerste twee nummers, L’eterno Tempo en Il Distacco. Qua stijl mag je enigszins wijzen naar het oude werk van bands als Jethro Tull, Camel, Gentle Giant en Genesis. Wel verdient Ancient Veil het om op z’n eigen verdiensten te worden beoordeeld, daar is het allemaal te integer voor. Behalve de pastorale sfeertjes van cello of fagot, zijn het vooral de meer uitbundige passages die het hardst binnenkomen. Neem de rollende Hammond in het instrumentale La Miseria Del Mondo, de priemende elektrische gitaar, het gedreven spel op de altsax van gastspeler Martin Grice of de lekkere Moogriedels die door het album heen sijpelen en je weet dat je spekkoper bent. Er hangt een lichte jazzy gloed over het album en heel af en toe klinkt de band een beetje experimenteel. De beheerste hectiek van La Caduta Sulla Terra symboliseert de val van Puer door een zwart gat richting aarde. Vanaf dat moment begint zijn reis.
Wees erbij!
© Dick van der Heijde 2023