2024 (OSKAR Records)
Amarok is een Poolse band/project rondom multi-instrumentalist Michał Wojtas die aan het begin van deze eeuw drie albums heeft gemaakt met daarop een uitstekende mengeling van progressieve rock, folk en ambient. Na een stilte van twaalf jaar pakt Wojtas in 2017 de draad weer op, waarbij de muziek ondergedompeld is in een bad vol sfeer. Erg sterk is het in 2021 verschenen “Hero” dat niet alleen in sommige passages een toename aan kracht laat horen, ook de bezetting is met twee man uitgebreid waardoor de muziek met z’n grotere gebruik van instrumenten subtieler en rijker van toon klinkt. Voor zover de achteruitkijkspiegel, over naar de dag van 5 april 2024 als het splinternieuwe album “Hope” verschijnt. Met deze recensie wil ik laten zien hoe Wojtas en consorten de bemoedigende lijn van “Hero” hebben doorgetrokken.
Zet je maar schrap. Wojtas, niet vies van een moddervette productie, weet je daadwerkelijk omver te blazen. Soms klinkt er een Riverside-achtige metal melancholie waar de buren niet blij van worden. Pure weldaad. Luister even naar het slot van Insomnia en je huiskamer transformeert in een progheaven van ongekende extase.
Eigenlijk heeft het album je al vanaf opener Hope Is in z’n greep. Pittig gitaarspel en pulserende toetsen vormen er de ondergrond voor het intrigerende gesproken woord van Marta Wojtas (de vrouw van) en de leadzang van Kornel Popławski. Een smekende gitaarsolo tot slot en het artrockgehalte van het album is voorgoed een feit. Amarok maakt muziek die bij je binnenkomt en je bezig houdt. Zomaar even luisteren gaat het hem niet worden. Neem Stay Human, op zich een nummer waarin niet veel spectaculairs gebeurt. De kabbelende gitaar, de ijzersterke beat en de creatieve invullingen maken het toch een nummer dat aandacht opeist. Eerder genoemde Insomnia is helemaal een tonaal handenbindertje. In het begin klinkt de gitaar in de stijl van Chris Rea terwijl later David Gilmour-achtige expressies het canvas kleuren. Ook bijzonder smaakvol is het dromerige geluid van elektronische piano dat na het stevige stuk prog heaven het nummer afsluit. Ook van een dergelijke intensiteit is Trail waar percussie de boel lekker voortstuwt inclusief een opzwepende gitaarsolo. Heftige riffs in de laatste paar minuten laten het nummer weer ontploffen. Er zit zoveel dynamiek in dit album.
Vervolgens komt Amarok met twee niet door Wojtas gecomponeerde nummers en dat kan je horen. Kornel Popławski en Konrad Zieliński hebben een stijl die meer grimmig en minder weelderig is. Naar mijn idee is dat precies wat het album nodig heeft. Even het muzikale perspectief veranderen. Vergis je echter niet. Wojtas en z’n lapsteel zijn in het nummer Queen goede maatjes.
Na het zinderende Perfect Run, een instrumentaal nummer met woordloze zang brengt Amarok drie stukken met een bedaarde signatuur en dat mag verrassend heten. Zo is Don’t Surrender niks meer of minder dan een standaard ballade, een redelijk aardig nummer al blijft de opsmuk nogal achterwege. Simple Pleasures is ook ingetogen van aard maar dan meer in de huisstijl van Wojtas. We horen hier oa soundscapes van de gitaar en er is stemmige harmonium. In het afsluitende Dolina gebruikt Wojtas de harmonium ook en dat past goed bij de Poolse woorden. Dit bijzondere nummer is precies wat het album verdient.
Op de vraag in hoeverre Amarok de lijn van hun vorige album heeft doorgetrokken, ga ik geen open deur intrappen.
© Dick van der Heijde 2024