2023 (Black Pearl Productions)
Alan Charles is een ervaren multi-instrumentalist uit Montreal, Canada. In 1990 richtte hij de neo-progformatie Existence op waarmee hij in 1994 de concept-cd “Fragile Whisperings Of Innocence” uitbracht. In 2017 verscheen de dubbelaar “Origins” met daarin het opnieuw opgenomen eerste album plus “Silent Screams In Violence”, een gloednieuw tweede deel van het concept. Ondertussen maakte hij met de groep Eletria in 2007 ook nog een album, simpelweg “Eletria” genaamd. Wat al dit werk en zeker ook z’n hier besproken soloalbum zo kenmerkt is de smaakvolle manier waarop het materiaal gecomponeerd is. Charles laat zich niet gek maken en neemt rustig de tijd om de nummers goed op te bouwen. Ga je mee?
We horen een muzikant die z’n brein overuren heeft laten draaien voor een zo fraai mogelijk resultaat. Zo is het hem gelukt toegang te verkrijgen tot de geluidsbanken van het BBC Symphony Orchestra. Instrument voor instrument nam hij op met VST (virtuele studio techniek) met een subliem eindresultaat tot gevolg. Vooral het zware koper van hoorns en trombones is magnifiek en geeft de muziek een nostalgische uitstraling richting “Atom Heart Mother” van Pink Floyd. Een ander album waar deze ook goed mee vergeleken kan worden is “Doomsday Afternoon” van Phideaux. Toch verdient Alan Charles het om op z’n eigen kwaliteiten beoordeeld te worden, om maar te beginnen bij het enorm gewaagde hoesje. Mocht je willen weten waar het concept over gaat, de pornografische afbeelding van de voorkant laat aan duidelijkheid niks te wensen over.
Het album telt zeven songs, tenminste: een kort intro met majestueuze pianoakkoorden en zes lijvige tracks. De eerste van deze zes, Memories Of An Illusion, is een heerlijke epic die na het intro van start gaat met 12-snarige akoestische gitaar en de warme, dromerige stem van Alan Charles zelf. Na een prettige tempowisseling is het de beurt aan zangeres Kim Gosselin om wat meer vuur in het geheel aan te brengen. Op zich heeft ze een mooie stem, het nummer echter is gebaat bij een wat meer krachtige manier van zingen, temeer daar de muziek wel in intensiteit groeit. Vanaf dan is het gehele album magisch.
An Instant Beautiful Dream opent lekker bombastisch, compleet met slurpende synthesizers en net als je raggende gothic verwacht gaat het nummer naar iets kleins, iets lieflijks. Vanaf daar bouwt Charles het goed op, uitmondend in een gitaarsolo die hem op de knieën brengt. Ondertussen doen de orkestraties hun uiterste best groots te zijn, hetgeen ze uiteraard lukt. Ook in het daaropvolgende Silence – The Theme, Part V laten de orkestklanken zich volop gelden. De akoestische gitaar stuwt dit instrumentale nummer tot in de oneindigheid voort totdat een ritmische variatie van de orkestklanken een einde maakt aan die aanstekelijke Pink Floyd-vibe.
De langste track van het album openbaart zich en ook hier is het weer volop genieten. The Palace Of Blissful Tears duurt meer dan elf minuten, dus ga er maar eens goed voor zitten. Charles laat zich compositorisch weer van z’n beste kant zien. De zanglijnen en de orkestrale arrangementen zijn gaver dan ooit. Het concept krijgt een dramatische wending en dat is goed in dit nummer te horen.
In Love Lost In Abyss doet zangeres Gosselin haar zegje en dat doet ze met overtuiging. Na een instrumentale passage mengt Charles zich vocaal in het geheel en krijgt het nummer een triest slot. Het afsluitende Escape To Oblivion maakt op instrumentale wijze duidelijk dat de driehoeksverhouding waar het op het album over gaat ten einde is.
Lust en passie zijn naar mijn weten nog nooit zo expliciet op een progalbum gebracht en dat verdient respect. Het niveau waarop Charles musiceert laat eigenlijk geen andere keuze.
© Dick van der Heijde 2024