2016 (Eigen beheer)
De uit Malta afkomstige en inmiddels al jaren in Tsjechië wonende muzikant Trevor Tabone is sinds 1994 in de weer met z’n melodieuze neo-progband Different Light. Het bestaan daarvan mag op z’n minst grillig genoemd worden. Zie hier.
Als na het sfeervolle debuutalbum “All About Yourself” (1996) en een ep in 1999 de band ter ziele gaat, verhuist Tabone naar Praag en formeert daar een nieuw Different Light. Het is 2009 als hun tweede album “Icons That Weep” verschijnt met daarop naast de zingende toetsenist Tabone een handvol Tsjechen waaronder de meesterlijke gitarist Petr Lux. Zeven jaar later is het de beurt aan het hier besproken “The Burden Of Paradise”, album nummer drie. Inmiddels is de opvolger ook al een feit in de vorm van “Binary Suns” (2020) maar voor nu gaat het vizier dus op de vorige.
Omdat de melancholie van het debuutalbum me ontzettend aan weet te spreken, lijkt me een vergelijkend warenonderzoekje de juiste kapstok om deze alinea aan op te hangen. De melancholie van “All About Yourself” brengt heel wat broeierige warmte met zich mee met als gevolg dat het geheel een lekkere landerigheid heeft. Deze is niet zo aanwezig op “The Burden Of Paradise”. Een blik op de tracklist maakt één en ander duidelijk. Het album telt weliswaar slechts acht nummers, drie stuks kennen een epische indeling van respectievelijk acht, zes en twee subtitels. Zo telt “The Burden Of Paradise” maar liefst 21 tracks en dat in 66 minuten. De conclusie dat de muziek daardoor wat compacter en bondiger is, kan je gerust maken. Zie het dan wel reëel, “The Burden Of Paradise” is een geweldig neo-prog album vol bevlogen zang, sfeervolle toetsenakkoorden, lekkere synth- en piano thema’s, fantastische gitaarsolo’s en een onopvallend goede ritmesectie.
Het liefst zou ik alle 21 tracks bespreken maar dat mag ik niet van m’n moeder, vandaar dat ik m’n springstok heb gepakt en er lustig doorheen jump.
Het album gaat van start met het 18 minuten durende In The Grand Scheme Of Things dat met z’n sfeervolle toetsen in openingstrack The Schemer Wakes gelijk om aandacht vraagt. Een fraai synth-thema dat lichtelijk een Neal Morse-achtige allure heeft doet z’n intrede om vervolgens middels een akoestische gitaar over te gaan in Letter For Alice. Deze track laat precies horen waar het op dit album om draait. In het kort: pakkende melodieuze neo-prog, muziek waarin altijd plaats is voor een lekkere gitaarsolo met zang die het midden houdt tussen Nick Barrett (Pendragon) en Ruud Stoker (Timelock). Het daaropvolgende Happiness is een vlot gebeuren dat door de breedvoerige samenzang wederom aan de muziek van Neal Morse doet denken. Erg sterk zijn de tracks Pascal’s Wager en Out Of The Goldilocks Zone, het eerste vanwege z’n opzwepende passage die een uitstekende gitaarsolo bevat en het tweede omdat het op een overtuigende manier Arena-achtig instrumentaal is. De epic sluit af met een korte reprise van het beginthema en dat is compositorisch fijn.
Vervolgens komt men met twee losse nummers waarvan de ballade Voice Of Outside voor de juiste afbakening zorgt. Het nummer ontwikkelt zich tot een powerballade die toch wel wat in de sfeer ligt van de vorige epic en dat kan ook gezegd worden van het instrumentaaltje daarna.
Met Eternal Return presenteert de band opnieuw een epic. Ditmaal zijn er zes tracks en om m’n moeder te pleasen zal ik me beperken tot het geheel. Dit door piano voortgedreven nummer komt wat fragmentarisch over, hoewel de wat meer uitgewerkte stukken AOR beslist prettig te beluisteren zijn. De gitaarsolo tegen het eind mag gezien worden als één van de beste van het album.
Transient Dream heeft een Knight Area-achtige vibe en zal heel wat liefhebbers van de oude stijl van de ridders aanspreken. Een ander los nummer is Mare Imbrium, instrumentaal met stemfragmenten. Het is vrij gebruikelijk op dit album om een paar keer met zulke passages te spelen. Normaal gesproken heb ik daar een broertje dood aan maar hier niet.
Met het tweedelige In Love And War dient de derde epic zich aan. Nu heb ik met m’n vader afgesproken om dit helemaal niet te omschrijven aangezien ik m’n moeder niet over de rooie wil jagen. Hier gebeurt zoveel moois, ik zou er niet over uitgepraat raken.
Het afsluitende All For You heeft een wat milde uitstraling en een tekst die tot nadenken stemt. Het is het perfecte slot aan deze onderhoudende cd.
M’n moeder heeft de mattenklopper al in de kast opgeborgen en zit nu met de koptelefoon op lekker te luisteren naar “The Burden Of Paradise”. Ik zie een grijns op haar gezicht. Eindelijk gerechtigheid.
© Dick van der Heijde 2022