2022 (Orfeo’lab)
Ik ben even de tel kwijt, niet echt natuurlijk maar bij wijze van spreken. Het gaat hier om de uit Frankrijk afkomstige gitarist, multi-instrumentalist Xavier Boscher, een muzikant die zich bezighoudt met het maken van progressieve rock en metal. Zelden heb ik zo’n workaholic meegemaakt als hij.
Zijn creatieve leven bestaat voornamelijk uit gitaren en andere instrumenten, studio’s en bands, de nodige vriendschappen in de scene, z’n talrijke solo-uitspattingen, z’n samenwerkingsprojecten en niet op z’n minst z’n vele gastrollen. Daarnaast schrijft hij ook nog gedichten en maakt hij schilderijen, toe maar. Zijn output verdient dan ook absoluut een notering in het Guinness Book Of Records. Dat gaat natuurlijk nooit gebeuren vrees ik. Op zijn site zijn in ieder geval indrukwekkende cijfers te lezen. Over naar de praktijk.
Op het moment dat ik het hier besproken “Cosmic Variations” krijg toegestuurd is dat zijn nieuwe solo-album, werkstuk nummer zestien. Het is weer een fraai staaltje instrumentale kracht geworden. Ik leg het album qua planning toch maar even opzij en als ik er dan uiteindelijk tijd voor heb, zie ik dat de opvolger inmiddels ook al uit is. U zijt wel van de rappe meneer Boscher. Ik volg de man al jaren en kan dan ook uit betrouwbare bron melden dat de kwaliteit bij hem inmiddels niet meer ten koste gaat van de kwantiteit. Vroeger wilde hij nogal eens blijven hangen in z’n thema’s. Op “Cosmic Variations” is naar mijn idee alles compositorisch dik in orde en ook de uitvoering is helemaal geweldig.
Wat Boscher erg goed doet is dat hij z’n stevige muziek af en toe midden in een nummer een rustig opstapje geeft, waarna hij er weer lekker tegenaan gaat. De zoevende tonen van de fretloze basgitaar in de gave opener Sea Serpent zijn precies wat je wilt. Ook het melodieuze gitaarspel hier is spekkie voor het bekkie, Boscher weet ze goed te raken.
“Cosmic Variations” (het lijkt me overbodig te melden wat het thema is van dit album) bevat dertien nummers, dat wil zeggen zeven volle en zes tussenliggende lege. Onder de naam Echo komt Boscher zes keer met een ambient stukje waar de toetsen wollig zijn en de gitaar ruimtelijk. Tijdens deze zweverige intermezzo’s kan je je opmaken voor wat komen gaat.
Met Compass On Argonauts Ship zet Boscher de prima lijn van de opener voort. Het zit vol met de nodige tempo- en sfeerwisselingen waar de geprogrammeerde drums je moeiteloos doorheen loodsen. Als een ware tomtom in space banen deze zich een weg, ze zijn bijna niet van echt te onderscheiden. Vooral het half open hi-hat klinkt erg natuurlijk. Verder leggen virtuoze basloopjes en ondersteunende toetsenpartijen de basis voor zowel dit nummer als voor eigenlijk allemaal.
Met Reticulum, Denebola, Pleione, Astrophel en het afsluitende Stellan neemt Boscher ons mee voor een reisje langs de sterren. Met name Denebola is een uitblinker. Kijk, dat Boscher geweldig gitaar kan spelen, is in elk nummer overduidelijk maar wat hij in Denebola laat horen is van de buitencategorie. Mooi gelaagd, prachtig tweestemmig, fraaie tonale keuzes, heerlijke toonladders met een mooie ritmiek en dat alles met een aanslag die vol harstocht zit.
Het album kent ook een paar passages die voor mij te heftig zijn, momenten waarin een vlugge tweekwartsmaat of iets dergelijks de ronde doet. Ik heb het dan over Pleione en Stellan. De laatste is sowieso een vlot gebeuren, iets dat op zich goed past bij een finale. Het klinkt majestueus.
“Cosmic Variations” is het werk van een man die weet wat hij wil en dat schijnbaar moeiteloos voor elkaar krijgt. Ga er maar niet van uit dat Xavier Boscher goede maatjes is met de automatische piloot. Deze rappe kale man, die van stevige muziek houdt, is een pionier in z’n eigen idioom, een genre waar hij zielsveel om geeft.
© Dick van der Heijde 2022