2021 (Melodic Revolution Records)
Als muziekrecensent is het je eerste taak om de dingen die je hoort goed te duiden. Meestal is dat niet zo moeilijk maar toen ik “Skywound”, het zesde album van de Belgische progmetalband Transport Aerian in handen kreeg, had ik toch een paar luisterbeurten nodig om de muzikale puzzel te leggen.
De band die onder de bezielende leiding staat van zanger, bassist en producer Hamlet is namelijk wars van elk hokje en maakt de muziek zoals ze dat zelf willen. We horen een eigenzinnige mengeling van progressieve metal, klassieke hardrock, elektronica, jazz, avant garde, grunge en filmische soundscapes. Hoe intrigerend wil je het hebben? Het varieert van bruut tot teder en het gaat van hard naar zacht, niets komt zomaar uit de lucht vallen.
Alles wordt bij elkaar gehouden door de poëtische teksten van Hamlet en z’n buitengewoon expressieve manier van zingen. “Skywound” is een conceptalbum over de tragedie van een gewoon liefdevol stel dat gevangen zit in de turbulente gebeurtenissen van de wereld die op de rand van een catastrofale oorlog staat. Hamlet klinkt verrassend goed zonder ook maar ergens uit de bocht te vliegen. Hij heeft een rijk kleurenpalet in z’n stem met een klank die vergelijkingen oproept met Ozzy Osbourne, Maurits Kalsbeek (Egdon Heath), Peter Hammill en Jargon (Verbal Delirium). Zijn stem is echt een enorm bindmiddel in het geheel en daarnaast is er nog de toevoeging van Rachel Bauer met extra zang en gesproken woord.
Het aanvankelijk als project opererende Transport Aerian presenteert zich op “Skywound” als band, als kwartet. Naast Hamlet zelf en zijn vaste kompanen Stefan Boeykens op gitaar en eerdergenoemde Bauer zijn er twee nieuwe rekruten: Umut Eldem op toetsen en Paul De Smet op drums.
Ze komen er gelijk goed in met het Black Sabbath-achtige Shall Not Be. Het nummer neemt een lekkere, haast psychedelische wending compleet met een rockend gebruik van de bekkens en ondertussen wordt er driftig gesoleerd. Het maken van een vergelijking met Pain Of Salvation is niet zo gek, zeker als het bizarre At The Cliff zich aandient. Donkere onheilspellende elektronica wordt er afgewisseld met zware gitaarakkoorden. Het is een dynamisch geheel zoals eigenlijk de gehele cd je constant verrast met contrasten. Het intro van Lunatic bijvoorbeeld kent heldere gitaartokkels die als twee druppels water lijken op die van The Black Knight van Pendragon. Het nummer barst daarna bijna uit z’n voegen van de kracht en hectiek. Ondertussen komt er ook nog een meer bedaard fragment voorbij met mooi hoog basspel want vergeet niet dat Hamlet naast een goede zanger ook een uitstekend bassist is.
Het album bevat tevens een suite, Fracture genaamd. De vier delen staan verspreid op het album en omdat de akoestische gitaar er centraal staat, kan je stellen dat deze delen voor enige luchtigheid zorgen en dat is nodig ook.
De sfeer van het album is behoorlijk aanwezig, je kan er niet omheen. Wat mij persoonlijk het meeste aanspreekt is de passage met de sinistere viool in Latgalian Gothic. Dat het nummer een uitstraling heeft richting Van Der Graaf Generator is niet alleen heel fijn, het tekent ook het veelzijdige gedachtengoed van Hamlet. Zo is het afsluitende titelnummer ook weer een staaltje geniaal componeerwerk. Het is een theatraal nummer met veel grandeur en een verrassend slot met gesproken woord van Bauer.
“Skywound” is een intrigerend album dat bij liefhebbers van metal absoluut zal aanslaan. Er zit echter zoveel progressieve vindingrijkheid in de muziek dat de doelgroep veel groter is. Helder?
© Dick van der Heijde 2022