2021 (World’s End Records)
“To Touch The Sky” uit 2021 is het vierde album van de Schotse progband The Emerald Dawn. Een blik op de bezetting maakt duidelijk dat er wat dat betreft wederom niks veranderd is. Nog steeds zijn het gitarist, saxofonist Ally Carter, zangeres, toetseniste, fluitiste Tree Stewart, bassist David Greenaway en drummer Tom Jackson die de line-up vormen. Gaan ze op voorganger “Nocturne” nog het donkere bos in, op “To Touch The Sky” zijn ze juist op pad naar het licht, een interessante trip.
Kijken we naar de stijl van het album dan horen we muziek die dan ook iets minder donker is. Duidelijk in dit luchtiger geluid is dat de productionele kwaliteit af en toe niet oké is. De avontuurlijke muziek van het viertal klinkt bij vlagen zweverig en dof terwijl op de meer dynamische momenten de balans wat kwijt lijkt te zijn. Wat hierbij ook niet echt helpt is de experimentele benadering van deze complexe muziek. Maar genoeg gemekkerd, “To Touch The Sky” verdient een positieve analyse.
Liefhebbers van dit soort klanken kunnen hun hart ophalen aan drie lijvige composities. Het eerste nummer, The Awakening, maakt direct al duidelijk dat er aandachtig geluisterd zal moeten worden. Bij The Emerald Dawn draait het om de finesse, om de nuances. We horen veel subtiele toetsenberoeringen, heerlijk zoevend basspel, smaakvolle drumpartijen en dynamisch gitaarwerk in een onmiskenbare eigen stijl, het The Emerald Dawn-idioom. Hoewel de band nooit hetzelfde album voor een tweede keer maakt laat elk nummer wel een soort standaard dingetjes horen. Zo is daar steeds een uitgesponnen karakter met veel herhalingen en abrupte momenten. Ook is er vaak een zinderende finale, in het geval van The Awakening is dat een accentrijke aanzwelling van het nummer waaroverheen Tree Stewart met haar woordloze zang nogal tegen de schenen schopt. Uiteindelijk resteren enkele rustige klanken.
Het daaropvolgende, And I Stood Transfixed, is nog een tandje beter. Dat het een sfeervol gebeuren is laat zich raden. Ingekneld tussen een Welcome To The Machine (Pink Floyd)-achtig intro en een slot met een uitbundige gitaarsolo zijn het overwegend rustige klanken die het geluidsbeeld vormen. Dat deze soundscapes ruimte bieden aan hartstochtelijk spel op de tenorsax en dartele passages dwarsfluit spreekt enorm tot de verbeelding. The Emerald Dawn kan heel goed imaginair zijn.
Het derde en tevens laatste nummer, The Ascent, is het fraaist en laat in 22 minuten The Emerald Dawn op z’n best horen. Het in veertien subtitels opgesplitste nummer heeft het er weer allemaal in zitten. Ik kan je wel dicteren wat je hoort maar dat mag je lekker zelf uitzoeken. Dit is er nou echt een nummer voor.
Laat je bij de hand nemen door The Emerald Dawn en de kans is groot dat je ook The Sky aanraakt.