2014 (World’s End Records)
Enige tijd geleden had ik via Facebook een chat met Ally Carter, de gitaarspelende multi-instrumentalist van de Schotse band The Emerald Dawn. Het ging uiteraard over recensies schrijven en om een lang verhaal kort te maken: hij heeft me al hun albums digitaal toegestuurd en ik ga ze allemaal recenseren. Hoewel ik me met Prog & Rock grotendeels richt op cd’s uit eigen collectie, vind ik het toch ook een uitdaging om af en toe over albums te schrijven die mij onbekend zijn, zoals het werk van The Emerald Dawn bijvoorbeeld. Ik ga hun albums stuk voor stuk voor je uitpellen, te beginnen met “Searching For The Lost Key” uit 2014.
Op dit debuutalbum opereert de band nog als trio. Naast Ally Carter zijn daar zangeres Tree Stewart die ook toetsen, dwarsfluit en akoestische gitaar speelt en drummer Tom Jackson. Tja, van een vervroegd gepensioneerd hoogleraar in de morele filosofie en van een circusartieste annex trapezelerares, mag je goed doordachte en eigenzinnige muziek verwachten en die krijg je dan ook. The Emerald Dawn maakt muziek die overkomt als een psychedelische jam vol neo-progressieve sferen die donker, geheimzinnig en altijd tot de verbeelding sprekend zijn.
Het album telt slechts vier nummers, epics die allen boven de tien minuten klokken. Opener Beyond The Wall zet er zelfs net iets meer dan twaalf op de teller. Wat direct opvalt is dat Carter op een Steve Hillage-achtige manier uit z’n dak gaat op z’n instrument. Ook opmerkelijk is de donkere haast declamerende zang van Stewart die weggelopen lijkt te zijn uit een jaren 80 wavebandje. Dit alles vindt plaats op een ondergrond van constant aanwezige wollige synth klanken en omvallende orgel aanvallen. In het daaropvolgende Buridan’s Lament neemt Ally Carter de leadzang voor z’n rekening en dat moet ook haast wel aangezien het een klaagzang betreft van een 12de eeuwse monnik. In het nummer zit een fraaie passage met de bronstige saxofoon van Carter en het is hier waar een contrast geschapen wordt. Het instrumentale Shadow In Light mag gelden als hoogtepunt van het album, niet op z’n minst omdat gitaar en toetsen elkaar er zo zalig treffen. Het sleept en het trekt in het nummer waar melodieuze gitaarpracht overgaat in heftigheid en waar het ingetogene ontaardt in uitbundigheid. Als dan de melodieuze Hackett gitaarlijn van het begin weerklinkt, ben je blij met wat je allemaal gehoord hebt. Het album sluit af met het door Tree Stewart gezongen In Search Of The Lost Key. Haar aandeel in deze epic is sowieso noemenswaardig groot want naast het zingen komt zij ook met aanstekelijke orgelakkoorden en sierlijke loopjes. Tevens is een groot deel van het nummer ingeruimd voor haar dwarsfluit. Tree for president.
Het is een inkoppertje om te zeggen dat een zoektocht naar een eigen identiteit het sleutelwoord is op dit album. Het tegendeel getuigt echter van meer realiteitszin. De bandleden van The Emerald Dawn hebben namelijk helemaal niet ver hoeven zoeken, ze zijn gewoon heel dicht bij zichzelf gebleven en dat hoor je. Compromisloze passie.
© Dick van der Heijde 2022