2019 (World’s End Records)
Onlangs droomde ik dat er een jong katje m’n tuin in kwam lopen. Het was een bijzonder katje, het beestje was fluoriserend oranjeroze, een soort glow in the dark kitten. Ik was er gewoon een beetje bang van. Toen ik wakker werd dacht ik na over wat er de dag ervoor had plaatsgevonden waardoor ik dit had kunnen dromen. Ineens wist ik het.
Ik had intens naar “Nocturne”, het derde album van de Schotse progband The Emerald Dawn geluisterd en omdat mijn Apple-tv de albumhoes plus de bijbehorende songtitels dan erbij laat zien, heb ik een uur lang naar de afbeelding zitten turen. Het door zangeres/toetseniste Tree Stewart vervaardigde artwork toont een intrigerende doorgang van takken die wordt beschenen door de maan. Het geheel is neergezet in knalblauwe en melkwitte kleuren, een soort glow in the dark bos. Bingo.
De associatie met het begrip ‘angst’ ligt eigenlijk wel voor de hand, de connectie met een katje echter kan ik niet plaatsen. Het heeft in ieder geval niks te maken met de muziek van The Emerald Dawn, die is verre van poeslief. De band brengt hier een donkere, haast onheilspellende variant op hun hartstochtelijk gebrachte jaren 70-prog. Wat beide eerdere albums kenmerkt is veel sfeer en een eigenzinnig jam-based totaalgeluid dat zich uitstrekt in lange nummers. “Nocturne” ligt wat dat betreft helemaal op koers.
Een korte proloog met gesproken woord gaat de vier nummers van het album vooraf en het is raadzaam deze epische dropping met de nodige openheid te ondergaan. Lets go.
Het eerste ‘echte’ nummer is het instrumentale As Darkness Falls dat een geweldig door Tom Jackson gedrumde zwier kent. Op deze groove gaat gitarist Ally Carter lekker tekeer met zijn richtingbepalende riffs. Mede hierdoor hangt er een sfeer die het midden houdt tussen dark wave en gothic. Ondertussen is het een stortvloed aan neoproggetinte toetsensolo’s waar Stewart het nummer mee laat leven en het is deze combinatie die boeit.
In het daaropvolgende Moonlight horen we een machtig mooi gitaarmonument dat geflankeerd wordt door fraai pianospel en ook halverwege het nummer ligt de focus even op deze pingels. Wat kan een donker bos toch mooi zijn.
In The Dead Of The Night is ook weer een prima staaltje verbeeldingskracht, een nummer dat je meeneemt naar het donkerste paadje van het bos. Schrik niet als er een bronstige tenorsax opduikt. Laat je overweldigen door de bombastische toetsenpassage en ontwijk de fretloze basgitaar niet. Zoek je houvast? Er is voldoende Steve Hackett-achtig gitaarspel om je op het rechte pad te houden. Het nummer heeft tegen het einde goed vormgegeven gitaarspel, zo met z’n stijgende tonen. Onderscheidend hier zijn de vocalen, hoewel de rol ervan nog vrij klein is. De afsluiter The Child Within zit er echter vol mee.
In deze prachtige epic staat Stewart achter de microfoon en dat is van toegevoegde waarde. Als zij begint te zingen versterkt dat de intensiteit van de muziek enorm. Het is meer dan twintig minuten buitengewoon aantrekkelijk waaraan ook de geluidseffecten van kerkklokken en regen hun bijdrage hebben, een indrukwekkende finale.
Dat “Nocturne” een album is met een bijzondere uitstraling maakt de hoes al direct duidelijk. Ik heb er zelfs over gedroomd. Nou ja, indirect dan.