2006 (Progrock Records)
“Posthumous Silence” het vijfde album van de Duitse progband Sylvan, is gebaseerd op een buitengewoon indrukwekkend concept waar geen ontkomen aan is. De melodieuze neo-prog die het gezelschap op je afvuurt vormt namelijk het perfecte decor voor het verhaal van dit meeslepende meesterwerk. Het gaat over een vader die als hij z’n dochter heeft verloren haar dagboek vindt. Als hij daarin begint te lezen, ontdekt hij haar zorgen, haar angsten en problemen. Dan wordt duidelijk waarom ze zelfmoord heeft gepleegd. Naast dit tot de verbeelding sprekende verhaal en de daarbij passende muziek zijn er diverse vervormde stemmetjes die het dramatische geheel een extra grimmige laag geven. Ondanks dat het album meer aangrijpt dan goed voor je is, hoef je aan de integriteit ervan niet te twijfelen.
Naast een aparte opener en afsluiter bestaat “Posthumous Silence” uit vijf hoofdstukken van elk twee à drie nummers. Aan de muziek valt dat trouwens niet te horen, dat is een aaneengesloten geheel. Het gaat mooi op en af tussen soundscape-achtige stukken en volle bandnummers. Ik zal wat gave momenten noemen en dat zijn er veel.
Eternity Ends, het prachtige intro. Hier horen we een hemels koor waardoor dit spookachtige nummer direct al je sensoren op scherp zet.
De hoofdstukken beginnen. Met een mooi melancholiek pianothema introduceert Volker Söhl in Bequest Of Tears het muzikale leidmotief van het album. Het is een prachtig thema dat op diverse plaatsen in het album opduikt. Geef me trouwens vier tonen en ik ga al mee. Het daarop volgende In Chains is een geweldig nummer waarin Sylvan gedurende acht en een halve minuut laat horen niet vies te zijn van een krachtig potje pit. Zanger Marco Glühmann klinkt hier af en toe als die gifkikker van Rage Against The Machine, hij knalt z’n teksten eruit alsof ze hem dwarszitten. Ondertussen zijn er messcherpe akkoorden en zalige uithalen van de gitaar. Er is ook een wat mildere passage met een fraaie toetsenescapade en een ge-wel-di-ge gitaarsolo. Dit nummer heeft een universeel thema, wie heeft er niet vastgeketend in het leven gezeten?
Na het zinderende Bitter Symphony dient het bloedmooie Pain Of Truth zich aan. Mooi pianospel, stemmige toetsen en gevoelige zang zetten aan het begin de toon en als het nummer bijna klaar is (en de emoties skyhigh zijn) is Stephanie Richter daar met haar gonzende cello. Wat een mooie zanglijnen komen voorbij en wat laat Kay Söhl z’n gitaar weer zalig spreken.
Het derde hoofdstuk bevat drie nummers waaronder het heftige Forgotten Virtue en het zwierige The Colors Changed. Je kan gerust stellen dat Sylvan met bassist Sebastian Harnack en drummer Matthias Harder een uitstekende ritmesectie heeft. De muziek klinkt altijd dynamisch, variërend van ingetogen tot bombastisch. Met name Harnack laat horen dat hij over een grote dosis creativiteit beschikt. Menig loopje is zeer lyrisch en melodieus maar toch ook een beetje eigenzinnig. The Colors Changed staat voor een euforische kentering. Herkenbaar?
Answer To Life is een pakkend nummer. Toch een tikkeltje kritiek, de tweede stem van de zang in de refreinen had best iets minder dominant mogen zijn. Verder is dit weer een prima Sylvan-song die goed in het geheel past.
Message From The Past, dat gebaseerd is op het basisthema van het album, maakt de weg vrij voor het intense The Last Embrace en het gedragen A Kind Of Eden. Via de sirene van een politieauto en een fragment van een nieuwsreportage rest Sylvan de lastige taak het concept waardig af te sluiten. Ze slagen daarin met vlag en wimpel.
Eerst nog speelt de piano het thema waar het hele album om draait, daarna neemt de elektrische gitaar het over. Deze klinkt in al z’n melodieuziteit larger than life. Beter ga je het echt niet krijgen.
De bandleden van Sylvan moeten apetrots zijn geweest toen ze indertijd de studio uitliepen en hun product naar de bakker stuurden. Wat moeten zij hebben kunnen voorzien in welke mate ze velen zouden gaan raken. “Posthumous Silence” heeft een ongekende diepgang, zowel tekstueel als muzikaal. Eigenlijk is het album te goed zo het is.
© Dick van der Heijde 2022