2022 (eigen beheer)
Het instrumentale “Journeyman’s Progress Part One” is het fraaie solodebuut van de uit Engeland afkomstige gitarist Steve Anderson. Dat de man kan spelen is allang bekend bij liefhebbers van Grey Lady Down, The Room en Sphere. Daarmee heeft hij de nodige ervaring verkregen in genres als respectievelijk neo-prog, melodieuze rock en jazz fusion. Op z’n solo-album vormen deze stijlen echter niet de hoofdmoot, die plaats is ingeruimd voor mooi getokkel op de akoestische gitaar dat regelmatig ondersteuning krijgt van subtiele toetsenklanken. De combinatie van dit soort reflectieve sferen en de dynamiek van eerdergenoemde stijlen maakt dit album tot een bijzondere.
Prachtige tokkels op de akoestische gitaar openen het album en net wanneer je denkt ´wat mooi´ sterft het nummer alweer uit. Helaas heeft Solus slechts 37 seconden mogen klinken en die fragmentarische aanpak komt wel vaker voor op het album. Zo zijn daar het wonderschone Hellebore en het eveneens prachtige Circlet, je knippert even met je ogen en het volgende nummer is al begonnen. Een blik op de tracklist laat zien dat het meeste materiaal niet boven de vier minuten klokt en dat betekent wel iets. Neem het prachtige A Glimpse Of Light of het donkere soundscape-achtige Descent en constateer dat Anderson muziek met veel zeggingskracht maakt. Ga wat dat betreft vooral niet voorbij aan het fraai getokkelde For Nancy en als je van een experimentje houdt zou het op allerlei glas getrommelde Glass Quartet weleens wat voor je kunnen zijn. “Journeyman’s Progress Part One” is een echt luisteralbum dat intense aandacht en je volle concentratie vergt.
We leggen de focus even op de langere nummers, zo zijn we geboren. Het album telt er drie. Na eerdergenoemde albumopener, het ultrakorte Solus, is daar het wat vreemd getitelde Coda dat als tweede nummer op het album de sfeer enige kracht mag geven. De eerste paar minuten zijn nog kalm, een soort filmische Camel, totdat de drums invallen en er een soort My Sharona-ritme klinkt. Het stuk heeft een dreigende toon en lekkere sologitaar ter ontlading. Een ander nummer van respectabele lengte is Mr Mekano dat met z’n zes en halve minuut een interessante mix laat horen van filmmuziek, experimentele jazzrock en King Crimson-achtige klanken als op “Discipline”. Het nummer breekt open in een hectische passage progmetal die goed past in de flow van het album. Anderson heeft het beste voor het laatst bewaard en dat is het tien minuten durende Journeyman. Het nummer doet af en toe denken aan het betere werk van de jaren 80 Genesis maar het bevat toch echt genoeg eigen gezicht om als typisch Steve Anderson te worden aangemerkt.
Steve Anderson heeft met “Journeyman’s Progress Part One” een attractief album gemaakt waarbij hij niet in z´n eigen voetsporen is getreden. Dit album is een avontuurlijke aangelegenheid waarop je je al snel thuis zal voelen. De hobbels die je tegenkomt liggen op het fragmentarische en experimentele vlak maar na een paar luisterbeurten zullen deze geheel geëffend zijn en valt je een vrije doorgang ten deel. Geniet ervan.
© Dick van der Heijde 2022