2015 (Lynx Music)
Nadat de Poolse neo-progband State Urge met een demo-cd en enkele ep’s enige naamsbekendheid heeft opgebouwd, verschijnt in 2013 bij Lynx Music hun eerste volwaardige cd, “White Rock Experience” genaamd. Wat de band echter precies met witte rock bedoelt, wordt eigenlijk nergens echt duidelijk en horden recensenten breken zich dan ook het hoofd over deze uitdrukking. Waar sta ik dan? Voor mij staat witte rock voor eerlijke, oprechte muziek die in al z’n puurheid niet gekleurd is door de commercie. In 2015 komt het viertal jonge muzikanten met de hier besproken opvolger “Confrontation” en de vraag is natuurlijk hoe wit de rock hier is.
Nou, daar kunnen we kort over zijn. Spierwit. “Confrontation” heeft het. In de acht nummers van het album horen we de gedreven hartstocht constant aanwezig zijn. De integriteit, de urgentie en de overtuigingskracht waarmee de met rock geïnjecteerde neo-prog gemaakt wordt is heel groot. Wat een stel trefzekere muzikanten.
Regelmatig komt Michal Tarkowski met een Deep Purple-achtig orgel in de toch wel toetsen gedomineerde muziek, terwijl gitarist Marcin Cieslik steeds maar weer de juiste gitaarpartijen uit zijn instrument weet te halen. Vaak zijn dat riffs maar ook komt hij met allerlei andere toonfiguren en uiteraard zijn daar z’n solo’s die de muziek naar een hoger plan tillen. Cieslik is ook zanger van de band en dat doet hij goed. Hij zal The Voice Of Poland niet winnen maar dat kan je ook zien als een compliment. Hij doet me qua stem overigens ontzettend denken aan Krzysiek Drogowski van het eveneens Poolse After, temeer daar de muziek van beide bands erg veel op elkaar lijkt. Ik hoor namelijk bij State Urge ook een gruizig laagje en iets van de sixties in hun muziek doorklinken. Basgitaar en drums geven in beide gevallen een opzwepende ritmiek aan de muziek en dat zorgt voor een geoliede beluistering.
De band legt op “Confrontation” een ontwapenend charmeoffensief aan de dag waardoor het viertal enorm de gunfactor heeft op dit album. Elke seconde is spot-on en dat begint uiteraard al bij het openende titelnummer. Deze relatief korte track neemt je met z’n energieke riffs het album mee in om je bijna vijftig minuten later pas weer los te laten. Het nummer gaat naadloos over in Revival dat opvalt vanwege enkele maten jazz, terwijl het overgrote deel ervan gedomineerd wordt door volle orgelakkoorden.
Dat State Urge fraaie contrasten weet aan te brengen (zowel binnen de nummers als daarbuiten) blijkt wel uit de daaropvolgende twee composities. Liquid Disease is lange tijd een lekker hoekige progmetalsong richting Riverside waarbij je regelmatig tot elf zal moeten tellen. Als het nummer een sfeerkanteling krijgt, volgt een overheerlijke gitaarsolo en aanstekelijk toetsenspel. Cold As A Lie daarentegen is een ballad met veel gedragen toetsenakkoorden. Als het nummer evolueert wordt het bloed en bloedmooi, echter het hoogtepunt van het album moet dan nog komen. Die eer is weggelegd voor de zinderende afsluiter More maar voor het zover is vragen nog drie andere stukken om aandacht. Zo is daar Midnight Mistress, een bombastisch nummer met majestueuze kerkorgelklanken waar je geen genoeg van kunt krijgen en ook het grotendeels akoestische New Season houd je aan de boxen gekluisterd. Na het uitbundige Before The Dawn is eerdergenoemde afsluiter More aan de beurt en ik voel me eigenlijk niet zo geroepen om deze track nader te omschrijven. Het makkelijk meezingbare nummer heeft meer aan mijn advies om het maar te ondergaan.
Eigenlijk is het hele fenomeen witte rock iets dat je moet ondergaan. Het begrip zal je pas dan volledig duidelijk worden. Nu is intensieve beluistering absoluut geen straf. Sterker nog, ik raad iedereen de confrontatie aan.
© Dick van der Heijde 2022