2019 ( Silver Lining Music)
“Lotus” uit 2019, het vierde album van de Zweedse progmetalband Soen is een prachtig album, niet alleen qua muziek, ook het artwork is intrigerend mooi. Zwarte tinten worden er gecombineerd met een koperkleurig lijnenspel en dat alles in een spannende uitklaphoes. Het kan niet anders dan dat de muziek ook zo fantastisch moet zijn.
De band bestaat hier uit zanger Joel Ekelöf, toetsenist/gitarist Lars Åhlund, bassist Stefan Stenberg, leadgitarist Cody Ford en last but not least bandoprichter Martin Lopez, de ex-Opeth drummer. Deze mannen maken progmetal die overgoten is met een typisch Scandinavisch sausje melancholie, sfeervolle muziek dus. Ten opzichte van de geweldige voorganger “Lykaia” zijn er geluidstechnisch enkele nadrukkelijke veranderingen doorgevoerd. Laat me je door de negen tracks van dit enerverende album meenemen zodat ik kan duiden waar ik het over heb.
In opener Opponent is het meteen al duidelijk dat de grimmige muziek heerlijk voortgestuwd wordt door de diepe drumslagen van Lopez. Zijn prominente aandeel in het geheel is omgeven met een smaakvolle galm en dat is iets dat je constant op het album hoort. Opponent komt op mij over als een voorbode op wat komen gaat. Hoewel het een uitstekend nummer is, gaat het daarna pas echt gebeuren waarbij opgemerkt moet worden dat Soen zich niet bezig houdt met pijlsnelle solo’s, knetterende drumsalvo’s en hoge uithalen van de zang. Denk wat dat betreft aan sfeervolle albums als “Damnation” van Opeth of “Love, Fear And The Time Machine” van Riverside. Ondanks dat “Lotus” een stuk steviger klinkt dan deze voorbeelden is het album er niet minder mistroostig om. Soen komt met hun eigen variant op het begrip virtuositeit.
Het daaropvolgende Lascivious laat goed horen hoe de band z’n dynamiekverschillen weet te combineren met pakkende zanglijnen. De stem van Joel Ekelöf heeft een warme uitstraling richting Mariusz Duda van Riverside en hij is daarmee de absolute prijspakker van Soen. De timing waarmee hij de refreinen van Lascivious zingt is magnifiek. Niet alleen heeft hij een aangename stem, tevens past hij perfect in het bandgeluid.
Alle grijstinten op het album zijn treffend, want grijs is het. Neem het van een indrukwekkende videoclip voorziene Martyrs dat enkele minuten Soen op z’n stevigst laat horen en vervolgens omslaat naar een duister stuk met piano. In het titelnummer draait het ook allemaal om sfeer en het neerzetten daarvan is met afstand the main-business van de band. Wat een geweldige gitarist is Cody Ford toch. Net nieuw bij de band geeft hij in dit geweldig opgebouwde nummer z’n visitekaartje af. Covenant en Penance zetten met hun dynamische schakeringen de sound van Soen weer lekker voort. Beide nummers zijn mid-tempo met bombastische en krachtige uitspattingen waarbij de toetsenpartijen niet vergeten om mooi te zijn. De ballad River is met zijn lyrische gitaarwerk ook weer een van mijn favorieten. Na het meest heavy nummer van het album, Rival, is het aan Lunacy de taak om het geheel af te sluiten. Wat horen we hier nu eigenlijk? Is het alternatieve rock of psychedelische metal? Soen brengt hier in ieder geval een eigenzinnige variant op zichzelf zonder daarbij uit de bocht te vliegen.
Als we een optelsommetje maken van de groeipunten die Soen op “Lotus” bereikt heeft, horen we een pakkender bandgeluid met een prominentere plaats voor drums en toetsen. Mij hebben ze ermee.
© Dick van der Heijde 2023