1994 (SI Music)
Waarom schrijf ik deze recensie eigenlijk? Het hier besproken album uit 1994 is nauwelijks nog verkrijgbaar, alleen nog als onderdeel van de boxset “Cautionary Tales” (2009). Ik heb besloten deze recensie toch te schrijven omdat “Through The Looking Glass” een prominente plaats inneemt binnen het genre van de neo-prog in de jaren 90. Er is ook een dikke laag popprog uit de eighties door de muziek verweven en dat is iets dat je Nolan en zijn mannen wel toe kan vertrouwen. De sfeer van het album heeft over het algemeen een vrij donkere intense uitstraling, meer nog dan op voorganger “Ring Of Roses”(1992), een lijn die een jaar later terug te vinden is bij Arena. Nolan doet bij Shadowland de zang zelf en dat doet hij niet verkeerd. Weliswaar is z’n bereik niet al te groot, z’n inzet en gedrevenheid zijn dat wel en tel daarbij op dat z’n passievolle manier van zingen een persoonlijke touch aan de muziek geeft. Naar mijn idee is “Through The Looking Glass” het beste dat Shadowland destijds te bieden had.
Het album opent met A Matter Of Perspective dat voortgedreven wordt door akoestische gitaar en het sluit af met het bombastische Mindgames, twee nummers met een sterke connectie aangezien ze beiden gebaseerd zijn op dezelfde melodie en in de refreinen dezelfde tekst hebben. Ik mag een dergelijke structuur wel waarbij de tussenliggende zes nummers broederlijk bij elkaar gehouden worden. Deze indeling roept de vraag op in hoeverre dit album conceptmatig is. De nummers handelen over fantasieën, dromen en angsten, hetgeen allemaal samenkomt in de rabbit hole van het titelnummer dat op z’n beurt gebaseerd is op het boek ‘Alice in Wonderland’ van C.S. Lewis. Ik zeg dus: ja, “Through The Looking Glass” is conceptmatig.
De nummers zijn iets om enthousiast over te zijn. Nolan heeft alle composities van het album geschreven en uiteraard zijn deze qua opbouw en variatie stuk voor stuk uitstekend. Nolan maakt zich er nooit met een Jantje van Leiden vanaf en ook op “Through The Looking Glass” heeft hij zijn schrijverskwaliteiten weer flink laten gelden. Je kan dan ook goed horen dat alle bandleden het een genot vinden om invulling te geven aan deze composities. De gitaar van Karl Groom is heer en meester. Heerlijk galmt hij zich een weg door de muziek heen, hij zorgt voor kracht en melodie. In The Hunger komt hij met een stukje meerstemmige gitaar, hij zoekt altijd naar de verrassing en is goed in de combinaties met de creatieve Nolan. De twee weten zich geruggesteund door het prachtige, soms fretloze bassspel van Ian Salmon en de diepe drums van Nick Harradence die beiden perfect in de mix zijn gezet. Hoor hoe Harradence een nummer als Half Moon Street laat ontploffen met zijn dynamische slagen.
Een nummer dat eruit springt is wat mij betreft Dreams Of The Ferryman. Het verklankt een droom van Nolan over een seriemoordenaar en kent een briljante wisselwerking tussen gitaar en toetsen. Een ander nummer dat me keer op keer opvalt is When The World Turns To White. Twee zaken zijn hier verantwoordelijk voor. Allereerst is daar het intro waar Nolan laat horen een prima potje viool te kunnen spelen. Hij begeleidt zichzelf hier met van die statige klavecimbelgeluiden. Een ander opvallend dingetje is de 6/8-ste zwier van het nummer, mijn favoriete maatsoort. Hoogtepunt van het album is onbetwist het epische titelnummer waar gedurende meer dan elf minuten een karrevracht aan tempo-en sfeerwisselingen het landschap kleurt. Erg fraai is de passage met de akoestische gitaar en ook het daverende slot, dat tegen de progmetal aanschurkt, mag er zijn.
“Through The Looking Glass” en ik zijn al jaren goede maatjes en dat gun ik jou ook. De naam Clive Nolan is inmiddels een begrip binnen de neo-prog. Doe jezelf een plezier en ga op snuffeljacht. Gij zult beloond worden.
© Dick van der Heijde 2023