2008 (Inside Out)
“The RPWL Experience”, het vierde studio-album van de Duitse progband RPWL, is een beleving voor het leven, tenminste als je geïnteresseerd bent in hun muziek. Liefhebbers van de eerste drie albums moeten aangenaam verrast zijn geweest bij het aanhoren van hoe de band z’n Pink Floyd-achtige sound naar een next level tilt. Niet alleen de trouwe aanhang is gecharmeerd van het album, ook vele anderen weten het directere gitaargerichte geluid te waarderen.
Met het bruisende Silenced maakt de band direct duidelijk hoe men door het leven wil gaan op dit album. Het nummer, dat gebaseerd is op een sterke riff van gitaar, basgitaar en zelfs toetsen, straalt een heerlijke energie uit die het niet zozeer moet hebben van z’n heftigheid maar meer van z’n overtuigingskracht. Deze dampende compositie kent een uitgebreid stuk toetsenextravaganza van Yogi Lang die z’n Manfred Mann-inspiratie weer flink laat gelden. Ondertussen stuwt die rauwe riff maar voort tot een haast hypnotiserend effect.
Het daaropvolgende Breathe In, Breathe Out is met z’n breed uitwaaiende gitaararpeggio’s een onmiskenbare RPWL-song in het veld van de mid-tempo composities. Toch is er iets waardoor het nummer z’n plaatsje op dit album meer dan verdient en dat is de rasperige ondergrond waarin de tokkels gedijen. Ook in Where Can I Go horen we deze combinatie terwijl er ook ruimte is voor zalige Gilmouriaanse slidegitaar. Deze discrepantie tussen eigenheid en Pink Floyd-achtige toestanden hangt constant over het album en je hebt nooit het gevoel dat het niet integer is.
Een opmerkelijk nummer is This Is Not A Prog Song dat zoals de titel al doet vermoeden, afwijkt van de rest. RPWL komt hier met een aanstekelijk rocknummer dat qua songtekst een oplepelen is van citaten uit negatieve recensies. Vooral de Pink Floyd-achtige sound van de band wordt flink gehekeld en daarom is het wel grappig dat het nummer ervoor, Masters Of War, bijna uit z’n voegen barst van de vergelijkingen.
Het album kent een surplus aan variatie en dat is opmerkelijk aangezien afwisseling tot dan toe nooit het paradepaardje van de band is geweest. Dat op “The RPWL Experience” je smaakpapillen alle kanten worden opgezwiept is een buitengewoon fijne ervaring en vergis je niet: RPWL verloochent zich nooit. Zo is I Watch Myself Sleeping een heerlijk niemendalletje met een net iets te fijne groove terwijl het duistere Alone And Scared en het punkachtige Choose What You Want To Look At de gemoederen flink bezig houden. Deze nummers krijgen extra cachet door de tussenliggende tracks Stranger en Talk To The River. Dat beide nummers een epische structuur aanbrengen in het album is net zo welkom als …. vul zelf maar in.
Het dynamische Stranger zit vol bruisende gitaarriffs die lekker doorzwieren en ook bevat het nummer zalig Mooggekwetter van koning Lang. Een ander bepalend aspect van het bandgeluid is de aandoenlijke zang van dit heerschap. Zonder zich in te laten met uitbundige expressies weet hij precies hoeveel hij in welk nummer moet geven. Het beginstuk van Talk To The River is daar een mooi voorbeeld van aangezien zijn warme stem en het subtiele gitaarspel van Kalle Wallner perfect met elkaar blenden.
Het album heeft twee afsluiters. Allereerst is daar het prachtige Turn Back The Clock waar het reguliere album mee wordt beëindigd en vervolgens sluit deze special edition af met het zo nog mooiere Reach For The Sun dat aan het eind een heerlijke Genesis sfeer kent. Deze twee nummers geven de luisteraar een voldaan gevoel en dat is precies wat een afsluiter behoort te doen.
RPWL heeft zichzelf een enorme dienst bewezen met “The RPWL Experience”. Het sterke van het werkstuk is dat het typisch zo’n album is van een band die al lekker bezig is en dan ineens een mega sprong voorwaarts maakt. Lof, lof en nog eens lof.
© Dick van der Heijde 2022