2023 (OOB Records)
Toen eind 2018 het debuutalbum “Introspection” van het Griekse progduo Residuos Mentales verscheen, schreef ik voor Progwereld een wervelende recensie. Daarin noemde ik hun muziek een mengeling van jaren 70 progressieve rock, cinematografische muziek, ambient, elektronica en elementen uit de Griekse muziek. We zijn inmiddels vijf jaar verder en op 27 oktober 2023 ziet hun tweede album “A Temporary State Of Bliss” het levenslicht. Ik kan er niet omheen, het nieuwe album klinkt beduidend anders dan het debuut. Soms zeggen ze wel eens ‘less is more’, op “A Temporary State Of Bliss” is het vooral ‘more is more, much more’. Op grandioze wijze hebben Stratos Morianos(toetsen) en Alexandros Mantas (gitaar,basgitaar,dwarsfluit) het geluid van Residuos Mentales geïnjecteerd met stijlen als metal, funk en nog veel meer. Het is zogezegd muzikale botox en die behandeling heeft z’n effect zeker niet gemist.
Het album bevat slechts vier nummers en deze duren tezamen bijna drie kwartier. Omdat er zoveel gebeurt in die tijd is dat een uitstekende speelduur. Het album opent direct al met een bonte epic van 17 minuten The Stuff Of Dreams. Globaal neem ik hier drie gedeelten waar. Allereerst is er een spacey opening met o.a. slurpende synths, sprankelende gitaararpeggio’s en statige mellotronklanken, vervolgens komt men met een Mike Oldfield/IQ-achtig stuk waarin veel akoestische slagjes zitten en tot slot brengt de band een King Crimson-getint gedeelte met weerbarstig en melodieus gitaarspel. Wat kunnen Morianos en Mantas toch uitstekend spelen en wat weten ze gave sferen te creëren. Een bijzonder moment is het als Maria Tseva enkele woordloze uitspattingen aan de muziek toevoegt.
The Missing Part is met z’n vijf minuten de kortste track van het album, het is er niet minder mooi om. Dit nummer kan omschreven worden als een rustige, door piano voortgedreven ballade met daaroverheen een doorleefde solo op trompet door gastmuzikant Vaggelis Katsarelis.
De eerste paar minuten van A Series Of Self-Correcting Errors (ook weer een epic die in de dubbele cijfers klokt) zijn behoorlijk bizar. Toch weet het duo de irritatiegrens altijd links te laten liggen en dat siert ze. Verderop in dit nummer zit een monsterlijk gave gitaarsolo van George Karayiannis en dit achtbaanprincipe is spekkie voor elk progbekkie.
De laatste track van het album, Impending Catastrophe, is volgens mijn smaakpappillen nog het meeste een snoeppot met proglekkernijen. Van delicaat spel op de akoestische gitaar tot flitsende riedels op de Moog en van verfijnde beroeringen op de piano tot een scheurend kerkorgel. Een waardige afsluiter.
© Dick van der Heijde 2023