Hoewel “A Night At The Opera” uit 1975 unaniem beschouwd wordt als een mijlpaal in zowel de Queen-geschiedenis als in de popmuziek, vind ik opvolger “A Day At The Races” van een jaar later minstens net zo hoog staan. Dat beide albumtitels ontleend zijn aan films van de Marx Brothers maakt ze tot een perfecte tweeling. De overeenkomsten zijn groot, de verschillen nihil al doen de witte en de zwarte albumhoes anders vermoeden. Kijken we naar de muziek van Queen dan liggen beide albums eigenlijk erg dicht bij elkaar. Even iets over de band zelf.
Het markante viertal uit Londen weet steeds beter hoe ze met hun muziek de wereld moeten veroveren. Hun songs (zeker in die tijd) hebben stuk voor stuk een kunstzinnige uitstraling die onderscheidend is. De band schuwt bij het componeren en arrangeren een flinke dosis theatraliteit niet en dat maakt hun mengeling van hardrock en popmuziek zo aanstekelijk.
Queen heeft met drummer Roger Taylor en bassist John Deacon een dynamische ritmesectie in huis. Voeg daar het creatieve, vaak gelaagde gitaarwerk van Brian May aan toe, evenals het sprankelende pianospel van Freddie Mercury en je bent al een eind op dreef met wat je wilt. Queen heeft met Freddie Mercury als zanger de meest fantastische afmaker die je maar kunt bedenken. Het bevlogen boegbeeld voelt zich zo te horen als een vis in het water. Mercury heeft met z’n briljante stem alles in zich om dat in volle glorie ook daadwerkelijk te zijn. Niets lijkt hem in de weg te staan. Met z’n fonkelende stem excelleert hij tevens in de sublieme koortjes die hij samen met z’n bandmakkers uitvoert. Opmerkelijk hier zijn de ultra-hoge partijen die Roger Taylor aan de koortjes heeft toegevoegd.
Queen maakt muziek voor jong en oud. Zelf was ik 13 jaar toen ik m’n eerste Queen-plaat kocht, “A Day At The Races”. De teller heeft even op drie gestaan, totdat deze recalcitrante symfospriet geen pop meer in z’n collectie duldde. Van het laatste nummer dat “A Day At The Races” rijk is, Teo Torriatte (Let Us Cling Together), was het moeilijk afscheid nemen. Wat een prachtige song. De sfeer is er gedragen met een lichte bombastische gloed waarover een sterke melodielijn zich manifesteert. Dat het refrein in het Japans gezongen wordt is een geniale vondst en ook het feit dat er een berustende climax van een kinderkoor is mag bijzonder heten, zeker gezien het tijdsbeeld. Enig gitaarspel van Brian May die tevens componist is van het nummer besluit dit pareltje.
Toch zou het nog 45 jaar duren voordat ik het album weer aanschafte. Hoe had ik de lp ooit van de hand kunnen doen, tien nummers met een enorme zeggingskracht, met een gedrevenheid om van te watertanden.
De cd die ik kocht was gelijk al vanaf de gitaarintroductie een feest der herkenning. Met de rollende riffs van Tie Your Mother Down zet het eerste nummer zich overtuigend in gang. Deze hardrocksong heeft brede koortjes, bombastische drums en vinnige gitaarsolo’s met een over all-sound die een beetje een glamrock-allure heeft. Het daaropvolgende You Take My Breath Away is adembenemend, Freddie Mercury op z’n best. Lyrisch, hartstochtelijk, teder en buitengewoon expressief. Zijn zang is één met zijn pianospel. Luister toch eens even naar de timing van zijn loopjes. Ook dit nummer is weer opgesierd met prachtige koortjes en tegen het einde laat Brain May z’n creativiteit weer gelden (maar waar eigenlijk niet). Een opmerkelijk nummer is het door Freddie Mercury geschreven The Millionaire Waltz. Dat de tempo- en sfeerwisselingen niet op een paar handen te tellen zijn, doet m’n proghart sneller slaan. Dan weer waan je je in een decadente balzaal, dan weer luister je naar een Bohemian Rhapsody-achtig stuk metal. Dat dit een onvervalste Mercury-compositie is, druipt er aan alle kanten van af. Je kan zijn grandeur zo ruiken zeg maar. Je hoort in dit nummer ook de goede samenwerking van een ieder. Zo zijn er fraaie basloopjes en ook het gitaarwerk is weer opperbest.
Over de megahit Somebody To Love wil ik eigenlijk alleen maar kwijt dat ik het complexe arrangement van de achtergrondzang werkelijk briljant vind. Niet onbelangrijk: het sluit perfect aan bij de 6/8ste zwier van het nummer. Ondanks dat het een oorwurm van jewelste is, blijft het een subliem nummer. Subliem ja, en eigenlijk valt het niet eens zo op. Er staan zoveel uitstekende nummers op het album. Wat mij altijd enorm aanspreekt is het door John Deacon geschreven You And I dat een vlot ritme heeft en een sterke melodie .Ook het stevige White Man valt op temeer omdat het nauw aansluit bij de oude Queen. Met het Beatles/Klaatu-achtige Good Old-Fashioned Lover Boy kerft Queen duidelijk een eigen geluid uit. Het vlotte nummer is op en top Mercury. Als dan met het schitterende Teo Torriatte het album afsluit kan je alleen maar constateren dat de tien nummers bij elkaar een album opleveren dat groter is dan de som der delen.
© Dick van der Heijde 2022