2021 (Anesthetize Productions)
Erewän is het project van de Franse multi-instrumentalist Etienne Gras die zich deze artiestennaam heeft aangemeten. Ga niet op zoek naar de betekenis van het woord aangezien Erewän een verzinsel is van Gras zelf. De naam is met z’n Keltisch/Bretonse klank goed gekozen. Niet alleen dekt het de muzikale lading perfect, tevens had Erewän een personage kunnen zijn uit een boek van Tolkien en dat is de sfeer die Gras wil neerzetten. Tezamen met het rode artwork is de uitstraling van dit sympathieke debuutalbum direct al gemaakt. Nu is natuurlijk de hamvraag of het muzikaal ook allemaal zo in orde is.
Om die vraag te kunnen beantwoorden is enige informatie omtrent de muzikant wel op z’n plaats. Aanvankelijk is Gras in de ban van de bluesrock waarna hij in aanraking komt met de muziek van Iron Maiden, Toto, Supertramp, Led Zeppelin en nog veel meer. De muzikale omnivoor heeft z’n focus echter altijd op de elektrische en akoestische gitaar liggen en via een paar coverbands komt hij in de folkrock terecht. Hij probeert het zelfs nog even in z’n uppie (één zanger, één akoestische gitaar).
De ontmoeting met Alexandre Lamia van de progband Nine Skies levert een eerste demo-cd op en vervolgens verschijnt het hier besproken debuutalbum “How Will All This End?” waar Lamia in twee nummers te gast is. Tevens is hij mede verantwoordelijk voor het opnameproces en heeft hij de mix en de mastering gedaan. Daarnaast is trouwens ook Nine Skies violist Eric Bouillette aanwezig voor een gastrol.
Voor mij is één van de meest plezierige facetten van het album dat het allemaal zo luchtig klinkt, op de songteksten na dan. “How Will All This End?” bevat uitsluitend toegankelijke folk met een lekkere melodische laag prog. De negen nummers liggen nergens zwaar op de maag en laten constant een goed gedoseerd samengaan horen van akoestische en elektrische gitaren, sfeervolle toetsenakkoorden, fluitpartijen en stemmig spel op piano en viool met daaroverheen een niet onaangename hoeveelheid zang. Gras heeft weliswaar het typische accent van een Fransman die Engelstalige teksten zingt. Mij stoort het in ieder geval niet, want z’n zang is verder oké.
Zijn kwaliteiten liggen overduidelijk bij het gitaarspelen. Het album zit vol fraaie akoestische verrichtingen met daaroverheen heerlijk spel op de elektrische. Het kan ook zo lekker uit de verf komen omdat de composities en de aan de dag gelegde arrangementen flink deugen. Alle nummers hebben een softe onderlaag van virtuele toetsen, fluiten en strijkers terwijl er MIDI-drums en diverse geluiden gebruikt worden. Daarnaast zijn er regelmatig door Gras bespeelde whistles te horen waardoor de muziek wat aan Red Jasper doet denken en nu we toch aan het vergelijken zijn: pak je potlood en schrijf dunnetjes de naam van Mike Oldfield op.
Na de sfeervolle opener, het instrumentale Rising Sun On The Shore, is de toon van het album direct al gezet. Wat volgt is het aanstekelijke Childhoods dat qua tekst wijst op de grote verschillen waar je als kind geboren bent. Het vurige gitaarthema dat gastspeler Lamia hier laat horen tilt het nummer boven zichzelf uit. Klasse. Het daaropvolgende Walk Away is een lekker in het gehoor liggend niemendalletje. Het mag de pret niet drukken. Nou ja, pret?
Erg indrukwekkend is Headline waar piano en strijkers sfeerverhogend werken. Het gaat over een schoolschutter die je aan hoort komen lopen, de deur hoort openen, schoten hoort lossen etc. Het is een angstaanjagende passage met dreigende violen.
Zoals het bij de meeste folkalbums het geval is, zijn er uiteraard ook enkele nummers met een zwierend ritme. De titel van The Banshee’s Keening doet al zo vermoeden. Het is een vrolijk klinkend nummer met aan het eind enige livefeel. Witches Of The Middle Ages daarentegen heeft juist een donkere, ingetogen sfeer, ook mooi. Opmerkelijk is Twist Of Fate, dit vanwege zijn uitstekende gitaarsolo aan het eind. Toch is “How Will All This End” de cd er niet naar om te worden geroemd vanwege zijn momenten. Evil’s In Us is weer zo’n fraaie bijdrage aan de totaalsfeer van het album en de instrumentale afsluiter Highlands al helemaal. Het laat je met een goed gevoel achter.
Vanaf de dag dat ik “How Will All This End” voor het eerst hoorde, heb ik er wat mee en dat is na vele luisterbeurten niet minder geworden. Natuurlijk, een album met virtuele drums en accentvolle zang heeft alle schijn tegen. Etienne Gras echter is een dapper muzikant die z’n hart heeft gevolgd. Dat zouden er meer mogen doen.
© Dick van der Heijde 2022