1995 (Magna Carta)
De mij meest aansprekende progmetalband is ongetwijfeld het legendarische Shadow Gallery uit de Verenigde Staten, een band die bestond van 1987 tot 2009. Het onverwachtse overlijden aan een hartaanval in 2008 van hun zanger Mike Baker legt een enorme melancholieke laag over de band. Een jaar later probeerde Shadow Gallery het nog met een andere zanger maar de magie was weg.
Hun hele output van zes studio-albums kan mij dankzij een kundige combinatie van melodieuze passages en daverende progmetal enorm bekoren. Dan weer klinkt er een pakkend refrein, dan weer een flitsende gitaar- of toetsensolo. Regelmatig denderen de drums, vaak sprankelt de piano en soms dartel je mee met de dwarsfluit. Shadow Gallery heeft wat dat betreft met hun tweede album “Carved In Stone” uit 1995 een waar meesterwerk gemaakt.
De architectuur van het album is subliem, wat wil je ook anders van een plaat die in steen gebeiteld is. We zien 20 tracks maar dat lijkt meer dan het is. De eerste 12 stuks zijn slechts zes nummers die op hun beurt afgelost worden door een kort instrumentaal stukje, Interludes genaamd. De tracks 13 tot 19 zijn allemaal onderdeel van de epic Ghostship en track 20 is een hidden track. Welgeteld zijn er dus maar zeven daadwerkelijke bandnummers maar wow, wat vormen die 20 tracks een fantastisch geheel.
Cliffhanger opent het bal met toetsen en piano waarna een akoestische gitaar het voortouw neemt. Als dan de elektrische gitaar smekend om aandacht vraagt en de zang in al z’n breedvoerigheid de ruimte vult, weet je zeker dat je een bijzonder album aan het beluisteren bent. Toch kan je aan je theewater aanvoelen dat er iets staat te gebeuren. Het nummer barst namelijk open in een daverend stuk progmetal vol flitsende gitaar- en toetsensolo’s, spekkie voor het bekkie van liefhebbers van Dream Theater, Yngwei Malmsteen en Symphony X. Uiteindelijk komt het nummer tot bedaren middels de eerste Interlude. Het wulpse Crystalline Dream dient zich aan. Wat een fantastische ondergrond ligt hieraan ten grondslag. Applaus voor drummer Kevin Soffera en dat te bedenken dat het vorige album nog met een drumcomputer werd gemaakt.
Het is erg fijn dat Shadow Gallery steeds de variatie opzoekt van het pianospel. In dat kader zijn er ook twee gedragen nummers op het album, Don’t Ever Cry Just Remember, een powerballad met een heerlijke passage dwarsfluit en het sprankelende Alaska dat met de rustige kant van Kansas kan worden vergeleken.
Waar het bij de band echt om draait is de onvervalst melodieuze progmetal, zoals die te horen valt in Warcry en Deeper Than Life. Brendt Allman onderstreept nog eens dat hij een fenomenale gitarist is, een kruising tussen John Petrucci en Kerry Livgren. Deeper Than Life is trouwens zulke lekkere progmetal, coolest song ever.
Het epische Ghostship, waar het reguliere album dus mee afsluit, is een bijna 22 minuten durende staalkaart van wat Shadow Gallery te bieden heeft. Dit stuk is nogal fragmentarisch maar dat is hier juist van toegevoegde waarde. Daverende progmetal met vurige solo’s gaat er hand in hand met duistere stukken en een passage uitstekend pianospel om vervolgens af te sluiten met een fraaie melodische track. Het album heeft zogezegd een hidden track, een typisch jaren 90 fenomeen. Na een niet al te lange stilte gaat iemand op de deur kloppen totdat er open wordt gedaan en we ons enkele minuten in het walhalla van Vangelis wanen.
De conclusie is kort maar krachtig: “Carved In Stone” heeft het. Need I say more.
© Dick van der Heijde 2022