Pendragon – Pure

Nick Barrett kan als geen ander z’n gevoel omzetten in muziek. Ik doel hier uiteraard niet alleen op zijn zang en teksten, de gehele muzikale omlijsting sluit altijd naadloos aan op hetgeen hij wil uiten. Jaren geleden maakte Barrett ons deelgenoot van z’n gemoedstoestand door de wereld aan gort te emotioneren op het prachtige “Not Of This World”, een album waarop hij de scheiding van z’n toenmalige partner probeerde te verwerken. Het hier besproken “Pure” uit 2008, dat zeven jaar later verschijnt, is minstens even indrukwekkend, zo niet nog indrukwekkender. Bij “Pure” gaat het erover dat Barrett los wil komen van z’n demonen en dat thema vraagt om een krachtiger bandgeluid. Nou, dat krijg je op “Pure”.  

Wees echter niet bevreesd, de melodische, lyrische facetten die Pendragon zo sieren zijn ruimschoots aanwezig. Dat dit een garantie is die verder gaat dan de voordeur mag je aannemen. Het robuuste van de muziek komt naar voren in drie zaken. Zo heeft de stem van Barrett op momenten een aangename rauwheid en diezelfde schuursponzensound is terug te horen in z’n gitaarakkoorden, hoewel niet constant. Het is niet dat hij met een soort standaard distortion speelt, zijn gesnaarde vriend klinkt rasperig, ontzagwekkend breed, open, gruizig en sprankelend tegelijk. De derde aanbrenger van kracht (en misschien wel de belangrijkste) is de op dat moment nieuwe drummer Scott Higham. Hij is met z’n kordate speelstijl zo ongeveer de Mike Portnoy van de neo-prog. Wat een stuwdam is hij.

Het album telt slechts vijf nummers die op hun beurt opgedeeld zijn in zeven tracks. Indigo start het bal en Pendragon snoert meteen iedereen de mond die de band ooit verweten heeft in eigen vijver te vissen. De eerste minuten verlopen zoals hierboven beschreven. Vervolgens komt Barrett met een juweel van een gitaarsolo. Geleerden zijn het er helemaal over eens dat dit de band op z’n best is. Eraserhead, dat daarna komt, is veruit het ruigste nummer van het album. De tekst en de kwade manier van zingen liegen er niet om. Het epische Comatose laat een behoorlijk authentiek Pendragon horen. De drie tracks van het werkstuk zijn sfeervol en gevarieerd. Vervolgens komt het vlotte The Freak Show met een lekker ritme en Barrett die er één van z’n meest aanstekelijke gitaarthema’s ever uitgooit. Dat is mooi aangezien het album afsluit met het ingetogen It’s Only Me. Een mooie gitaarsolo tot slot en een grijns op je gezicht laten je met een goed gevoel achter.

Werkelijk alles klopt aan “Pure”.

© Dick van der Heijde 2021