Wat mij betreft heeft de Britse band Galahad geen enkel zwak album op z’n naam staan. Vanaf 1991 is het niveau van hun output goed, beter, best met als absolute topper het hier besproken “Battle Scars” uit 2012. Wat de band hier zo goed maakt is dat zaken als creativiteit en uitbundigheid enorm beheerst gebracht worden. In een geluidskwaliteit die fingerlicking good (lees: moddervet) is, schuwt Galahad het niet om krachtige gitaarakkoorden en opzwepende dancegetinte toetsenpartijen door hun melodieuze neoprog te verhaspelen.
Het album, dat samen met het later dat jaar verschenen “Beyond The Realms Of Euphoria” een solide tweeluik vormt, markeert het overlijden van bassist Neil Pepper aan kanker. Hij schreef nog drie nummers voor “Battle Scars”, nummers waarin hij ook nog als muzikant actief was. Voor de rest van het materiaal is het overigens Lee Abraham die aan de dikke snaren trekt.
Het reguliere album telt zeven nummers die uit elkaar lijken te barsten van verdriet en hoop. Je kan toch wel stellen dat persoonlijk drama eigenlijk altijd leidt tot creatieve klasse. “Battle Scars” vormt daar zeer zeker geen uitzondering op.
Het album opent indrukwekkend met het titelnummer. Goed beschouwd opent het tot twee keer toe z’n poorten. Eerst laat toetsenist Dean Baker je meer dan drie minuten zweven op een orkestraal intro van ongekende pracht. Als het daadwerkelijke nummer dan echt inzet horen we hoe bombastische akkoorden plaats maken voor een vlot Galahadnummer met een zanglijn die ritmisch en melodieus buitengewoon origineel is. Het daaropvolgende Reach For The Sun brengt gothic rock à la Within Temptation op het palet. De band staat werkelijk met alles en heeft dat aan z’n eigen vakmanschap te danken. In het hart van het album staan de door Neil Pepper geschreven nummers Singularity, Suspended Animation en Beyond The Barbed Wire. Het zijn deze intense nummers die exact het wezenlijke van Galahad weergeven. Dan weer hoor je het slepen, dan weer doet de muziek denken aan Threshold. Bitter And Twisted en Seize The Day zijn veruit de meest interessante nummers als het gaat om eigenzinnigheid. Hier komen de features zoals genoemd in de eerste alinea, het beste naar voren. Bitter And Twisted, dat geënt is op een stoïcijns voortstuwend toetsenpatroon, laat horen hoe de gitaar heerlijk onder de toetsen door schuift. Met Seize The Day brengt de band een ode aan het leven, vormgegeven in een groots dancestuk richting Tiësto en Arena. Huiveringwekkend fraai.
Na het reguliere “Battle Scars” sluit het album echt af met een opnieuw opgenomen versie van het oudje Sleepers. Een klein kwartier onvervalste neo-prog. Er zijn twee goede redenen om deze bonustrack te omarmen. Allereerst heeft dit nummer een sterke compositie die ondanks dat deze in de jaren negentig geschreven is, in z’n nieuwe jasje de rapen nog ontzettend gaar weet te krijgen. Ten tweede is het heel fijn om na het beladen “Battle Scars”-gebeuren even met de beentjes omhoog te kunnen.
Ik zou zeggen dat “Battle Scars” opperbest is. Knoop dat in je beide oren.
© Dick van der Heijde 2021