2023 (Eigen Beheer)
Met “The Lightmaker” levert de Franse progband Nine Skies z’n vierde studioalbum af en één ding is zeker: onder liefhebbers van neo-prog met hardere elementen zullen de meningen amper verdeeld zijn. Het album straalt zoveel klasse uit als het gaat om compositorische rijkdom en muzikaliteit dat de keuze om lyrisch over te zijn reuze is. Daar komt bij dat “The Lightmaker” in een bijzonder daglicht staat omdat het een eerbetoon is aan de in 2022 overleden mede-oprichter Eric Bouillette, de getalenteerde multi-instrumentalist. Het klopt allemaal zo enorm op “The Lightmaker”: het artwork, het indringende concept, de geweldige geluidskwaliteit, maar bovenal de indrukwekkende gastenlijst met daarop namen als Adam Holzman, Marco Minnemann, John Mitchell en Kristoffer Gildenlöw. Niks staat los van elkaar. Het is het totaalplaatje dat boeit. Er zijn maar weinig hedendaagse albums die met zoveel slagkracht binnenkomen als deze.
Laten we allereerst het concept van het album eens onder de loep nemen. Dit vertelt het verhaal van Rudy die z’n 1001ste en tevens laatste leven leeft. Het album volgt enkele fases van zijn bestaan vanuit het perspectief van verschillende personages en hun zelfreflectie daarop. Deze zullen ongetwijfeld aanzetten tot het overdenken van de menselijke toestand, althans dat is de bedoeling.
Al die vertellingen komen goed naar voren op dit acht nummers tellende werkstuk. Opener An Fánai is iets anders van structuur, niet qua sfeer overigens. Dit instrumentale intro met z’n Keltische titel geeft het album meteen een mysterieuze gloed waarbij het spel van Alexandre Lamia op de akoestische gitaar opvalt.
In de daaropvolgende twee nummers, The Explorer en The Dreamer, brengt de band uit Nice volvette neo-prog met een Marillion-achtige vibe. Vooral de expressieve vocalen van respectievelijk Riccardo Romano (RanestRane) en Martin Wilson (Grey Lady Down, The Room) zijn buitengewoon meeslepend. Naast deze oorstrelende gastbijdragen zijn het met name de knallende drums in The Explorer en de woest aantrekkelijke gitaarsolo aan het slot van The Dreamer die je in juichstemming brengen. Nee, eigenlijk is elke noot, elke harmonie wel een smeuïge weldaad.
Het geluid van Nine Skies is meer dan ooit een heen en weer schommelen tussen fragiele en bombastische passages, een weefwerk van tingelende akoestische gitaren, stemmige toetsenklanken en melodieuze ontploffingen. De wat gruizige sfeer tot dan toe krijgt pas echt betekenis in de nummers die volgen.
Met The Chaotic gaat de band op avontuur. Furieus gitaarspel met veel melodie kleurt het landschap dat wordt omzoomd door scherpe gitaarakkoorden en vervreemdende zang. Ook is er een hoorspel-achtige passage met gesproken woord van Laura Piazzai (Imaginaerium). Het klinkt allemaal geweldig en dan mag toetsenist Adam Holzman het nummer legendarisch maken met een wervelende solo. Sterk is het hoe thema’s van voorheen de solo sturen, een klassenstuk dat afgemaakt wordt door een onstuimige gitaar. Na dit aanwezige nummer is het even stoom afblazen met Kristoffer Gildenlöw in The Lost. Vergis je echter niet. Het nummer weet zich namelijk uit te bouwen naar een stuk vol grimmige hallucinaties. Met het Interlude: The Wanderer, waarin een 50-koppig koor de studio is ingepropt, laat Nine Skies je even echt tot bedaren komen. Het is mooi.
Met de laatste twee nummers overtreft Nine Skies zich werkelijk, niet op z’n minst vanwege de fantastische gastbijdragen. Zo geeft zanger Charlie Bramald een theatrale twist aan het folky The Haunted. Het klinkt verrassend en boeiend, mijn favoriete albumtrack. Dat zeg ik terwijl klassedrummer Marco Minnemann en progGod John Mitchell in The Architect de pannen van het dak spelen en de vaste zanger van de band Achraf El Asraoui ook al boven zichzelf uitstijgt. “The Lightmaker’ heeft zoveel goeds te bieden dat je eigenlijk al te verwend bent voordat het schijfje uitgetold is.
Zeldzaam goed, die samengebalde brok hartstocht.
© Dick van der Heijde 2023