2019 (Anesthetize Productions)
“Sweetheart Grips” is het tweede album van de Franse progband Nine Skies. De titel slaat op het gebruik van soldaten in de Tweede Wereldoorlog om een foto van hun dierbaren op de kolf van hun pistool te plaatsen. Daarmee heeft het album een mooie, tot de verbeelding sprekende titel, maar daar weer achter schuilt pas het ware concept van deze twaalf nummers tellende dubbelaar. “Sweetheart Grips” gaat over een jonge soldaat die te kampen krijgt met een posttraumatische stress stoornis. De vraag is dan uiteraard of het album niet lood en loodzwaar is.
Nou, er zijn voldoende frisse momenten in deze neo-prog om de donkere passages van dit album tegenwicht te geven. Die donkere passages doen zich grotendeels voor tijdens het zingen en voordragen van enkele gedichten uit een ver verleden. Ook zijn er hier en daar wat geluidsfragmenten toegevoegd zoals in opener Vestige waarin we naast enige oorlogsgeluiden ook geconfronteerd worden met een huilende vrouw. In het daaropvolgende Burn My Brain klinkt het fraaie stemgeluid van de dan nieuwe zangeres Alienor Favier waar ze een gedicht van Lord Byron vocaal bewerkt. Het nummer is een uitstekende pot neo-prog richting Marillion met geweldige gastbijdragen van Graig Blundell (Steven Wilson, Steve Hackett, Frost) op drums en Clive Nolan (Pendragon, Arena) op toetsen.
Op dit album is het variatie troef. Is het heimelijk door Eric Bouillette gezongen Catharsis (Part II) een prachtig voortkabbelend nummer met veel akoestische gitaar en sfeervol toetsenspel, The Thought Traider is juist een heftig nummer met felle Tracy Hitchings-achtige zang en een juweel van een gitaarsolo uit de vingers van Bouillette. Het donkere Alone (Sweethearts Grips Intro) is dan weer heel anders van sfeer. Het is gebaseerd op een gedicht van Edgar Allan Poe en kent mooi pianospel van Alexandre Lamia. Het laatste stukje van het nummer laat horen dat Nine Skies echt een prima neusje heeft voor puike symfo. Ik zat trouwens ondersteboven in m’n stoel toen ik het nummer voor het eerst hoorde aangezien het gedicht dat er voorgedragen wordt, ook door de band waarin ik vroeger speelde werd gebruikt. De eerste cd sluit af met het prachtig door Riccardo Romano (RanestRane) gezongen titelnummer. Het is een emotioneel gebrachte epic die op z’n beurt een flink aandeel heeft in het caleidoscopische karakter van het geheel.
“Sweetheart Grips” is met schijfjes van respectievelijk 36 en 30 minuten de kortst durende dubbel-cd die ik ken. Cd2 zet de lijn van de eerste disk gelukkig moeiteloos voort. Er zijn weer sterke gastbijdragen waarbij opgemerkt dient te worden dat het toetsenspel van Pat Sanders (Drifting Sun) in Soldiers Of Shame meer dan subliem is. Dat het met de variatie op deze schijf ook weer goed zit blijkt wel uit de lekkere sax in Somewhere Inside Mankind. De lucht gaat toch altijd een beetje trillen als het organische instrument z’n klanken uitstoot. Een bijzonder nummer op deze cd is Tyrant Or Nothing waar de akoestische gitaar en het fantastische baswerk van Bernard Hery alle punten binnen halen. Het spel van Hery op het gehele album is sowieso smullen. Ik ben al heel wat gewend maar Hery spant mijn kroon. Hoor hem excelleren in het instrumentale Flowers of Pain. Weergaloos mooi. Het album sluit af met het wederom instrumentale Isolation. De viool daarin draagt enorm bij aan de sinistere sfeer die de band hier neer wil zetten. De verstillende tonen van de piano aan het eind zijn zo indringend dat je minstens platgelegd wordt.
“Sweetheart Grips” mag dan uit twee korte cd’s bestaan, de muziek die de Franse band hier laat horen houd je 67 minuten constant in z’n greep. Verboden af te kloppen.
© Dick van der Heijde 2022