2017 (Special Edition 2018) (Anesthetize Productions)
9 is m’n geluksgetal en luchten zijn altijd mooi, van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat, waar dan ook. Wat dat betreft spreekt de naam van de Franse progband Nine Skies me erg aan en weet je wat: de muziek van de band uit Nice is minstens zo nice.
M’n enthousiasme voor de band is dusdanig groot dat ik besloten heb al hun albums te recenseren en deze als special op Prog & Rock te publiceren. Het gaat aanvankelijk om vier albums maar eventueel toekomstig werk schuift uiteraard gewoon aan.
Laten we beginnen bij het begin. Nine Skies wordt in 2013 opgericht door toetseniste Anne-Claire Rallo en gitarist/pianist/violist Eric Bouillette met als doel muziek met enige metal te spelen. Samen met een aantal bevriende gastmuzikanten wordt een demo-achtige ep gemaakt. De progressieve rock zoals die momenteel te horen valt, is dan nog mijlenver weg. Beetje bij beetje verandert het bandgeluid van metal-achtige muziek naar prog en uiteindelijk groeit Nine Skies uit tot een negenkoppig gezelschap. Dit 9-tal muzikanten heeft een enorme hoeveelheid stijlen en invloeden met zich meegenomen en zonder muzikaal te vervallen in een overdadige rammelkast weet de band een fraai eclectisch geheel neer te zetten.
Hun debuutalbum, het hier besproken “Return Home” dat eind 2017 verschijnt, laat op een briljante manier horen hoe al die stijlen in het transparante bandgeluid vertoeven. Nine Skies maakt een mengeling van Camel en Marillion-achtige prog met daarin elementen wereldmuziek, jazz, folk, klassiek en psychedelische rock. Om dat te bewerkstelligen hoor je regelmatig zaken als piano, akoestische gitaar, zweverige toetsen, fusion-achtig baswerk en uitbundige gitaarsolo’s in Rothery-stijl.
Bovenal is er de zang en hoewel de muziek behoorlijk veel instrumentale passages kent, is het toch de vocale inbreng die z’n stempel drukt. Deze krijgt vorm door twee verschillende leadzangers, Alexandre Boussacre en Freddy Scott. Met z’n tweeën geven ze vorm aan de hoofdpersonen die op deze concept-cd aanwezig zijn. Wat dat betreft doet het geheel erg denken aan de albums van de Duitse band Fuchs waar ook twee leadzangers van de partij zijn. Niet alleen vocaal trouwens maar zeker ook muzikaal zijn er raakvlakken.
Het Nine Skies album gaat over het leven in de grote stad, over de absurditeiten van onze huidige wereld en de manier waarop we daarmee leren leven. Muzikaal zijn er tien nummers die dit concept omlijsten. Het titelnummer Return Home opent met de geheimzinnige klanken van een opengaande deur en iemands voetstappen. Deze zakken weg in een melancholisch stuk met piano, gitaar en zang van Boussacre. Enkele vervormde gitaarakkoorden brengen leven in dit uitstekende nummer. Het gevolg is een stuk vol heerlijke bassen, knetterende drums, duizelingwekkende toetsenriedels en furieuze gitaartonen op z’n Camels.
Favoriete nummers die voorbij komen zijn het zwierige Season Of Greed en het wat theatraal door Scott gezongen Roses Never Hatch.
Nine Skies heeft een neusje voor het perfecte arrangement. Naast het sprankelende karakter van de muziek zijn er altijd wel een paar kleurpotloden als viool, saxofoon of dwarsfluit in de weer. Fraai wat dat betreft is The Blind Widower waar een hele doos Caran d’ache wordt gebruikt om een heerlijk stukje jazzrock neer te zetten. Met het grillige The Slight Snake en het juist ingetogen Dust In Town brengt de band enige industrialisatie op het pallet. Beide nummers doen qua sfeer trouwens een beetje aan Eloy denken. Nine Skies slaat de plank eigenlijk nooit mis.
Nummers als het instrumentale The Blind Widower (Part II), het rustige Time For Them To Go en de weergaloze afsluiter A Way Back zetten de goede lijn van het album gewoon voort. Daar blijft het echter niet bij. In 2018 is het album als Special Edition uitgebracht met daarop vier bonustracks. Deze nummers zijn alternatieve versies van tracks die ook op het reguliere album staan maar hier in een kortere, instrumentale variant klinken. Wie liefhebber is van veel viool mag zich rijk rekenen, Iedereen trouwens.
“Return Home” is in alle opzichten een indrukwekkend album. Nine Skies is een boeiende band. Zo hoor je ze niet vaak.
© Dick van der Heijde 2022