2021 (Anesthetize Productions)
Vaak hebben bands op een goede dag de behoefte iets anders te doen dan anders. Soms zoekt men z’n heil in een akoestisch album waarop een aantal nummers in een lichtvoetige versie wordt gespeeld, niet zelden in een live setting. De Franse band Nine Skies heeft voor een meer gewaagde aanpak gekozen aangezien het in 2021 verschenen “5.20” volledig bestaat uit akoestisch nieuw studiowerk.
Alleen al dat idee getuigt van lef en dat is op z’n minst lovenswaardig. Eigenlijk kan alleen de muziek zelf nog roet in het eten gooien. Dat geloof je toch zeker zelf niet? Nine Skies kennende mag je muziek verwachten waar smaak en kunde torenhoog in het vaandel staan. Met genoegen neem ik je dan ook mee voor een rondje langs de velden.
Het album gaat prachtig van start met Colourblind. Dit nummer, dat met z’n mooie pasteltinten vele nuances kent, zet de prettige toon van het album op ontegenzeggelijke manier neer. Het is altijd fijn om vanaf het begin van een album op het goede been te worden gezet. Subtiel spel op de akoestische gitaar en lekkere partijen saxofoon vallen ons ten deel, maar het is toch vooral de nieuwe zanger Achraf El Asraoui die opvalt. Wat past zijn stem wonderschoon in de muziek. El Asraoui klinkt laag en emotioneel, alsof je een cello met stembanden hoort. Dit alles komt naar voren op een warme laag van toetsen, strijkers, basgitaar en drums.
In de eerste minuten van het daaropvolgende Wilderness is de sfeer tamelijk opgewekt. El Asraoui krijgt hier zangeres Aliénor Favier naast zich. Hun stemmen passen goed bij elkaar en dat komt dit nummer enorm ten goede. De in drie stukken opgedeelde compositie krijgt een ingetogen tussenstuk en daarna volgt als een soort beloning een prachtige solo van Steve Hackett op z’n elektrische gitaar.
Beauty Of Decay daarentegen is een mooi instrumentaal stukje akoestische gitaarmuziek. Het spel van Alexandre Lamia hier heeft raakvlakken met de stijl van Anthony Phillips of Eddie Mulder zo je wil. Het bedwelmende Golden Drops gaat, mede door de Marokkaanse afkomst van El Asraoui, richting wereldmuziek, een fraai nummer waar Eric Bouillette met z’n viool nog wat sinistere klanken aan heeft toegevoegd. Above The Tide klinkt dan weer behoorlijk folky en zo zijn alle ingrediënten die op dit album worden gemixt wel genoemd zei hij resoluut.
Mis, de muziek heeft af en toe een ongrijpbare jazzfeel en omdat er soms ook een kleine strijkerssectie wordt gebruikt mag je de klassieke muziek op deze momenten ook aanwijzen. De muzikale invullingen zijn waar dan ook prachtig. Neem bijvoorbeeld de piano in de instrumentaaltjes Dear Mind en het typische Nine Skies-nummer Achristas of neem de dwarsfluitpartij die gastspeler John Hackett aan The Old Man In The Snow heeft toegevoegd. Pure verwennerij. In dat kader mag ook het door Damian Wilson gezongen Porcelain Hill niet onvermeld blijven. Met zijn intense stem weet hij een melancholieke touch aan het nummer mee te geven die hem niet vreemd is. Het slotnummer echter is de grootste beauty van het album. De titel zegt het allemaal al, Smiling Stars. Iedere keer als ik “5.20” hoor krijg ik een glimlach op m’n gezicht en komen er sterretjes in m’n ogen.
© Dick van der Heijde 2022