2023 (Rough Draft Audio)
“Quadrivium” is binnen het genre van de progressieve jazzrock het derde soloalbum van de uit Engeland afkomstige gitarist Nick Fletcher. Het begon voor hem allemaal toen hij in 1981 afstudeerde aan het conservatorium. Jarenlang heeft Fletcher diverse albums met klassieke gitaarmuziek gemaakt. Tevens heeft hij het nodige sessiewerk gedaan en ander soortige samenwerkingen. Zo maakte hij in 2018 samen met fluitist John Hackett de fraaie cd “Beyond The Stars”. Sinds enkele jaren is daar z’n solocarrière. Na de albums “Cycles Of Behaviour” (2021) en “The Cloud Of Unknowing”(2022) is hier dan de opvolger, het geheel instrumentale “Quadrivium”.
Eerst wat uitleg over de titel. Het quadrivium is een viertal vrije kunsten zoals die in de middeleeuwen aan de universiteit werden gedoceerd. De vier waren een hecht blok: wiskunde, geometrie, astronomie en muziek. Fletcher belicht hier slechts drie vakken, het album is namelijk al muziek. Dit geheel wordt gelukkig op een smaakvolle wijze licht verteerbaar gebracht.
Wie zich echter als jazzrockgitarist wil profileren, begeeft zich maar al te vaak op glad ijs. Door het hoge niveau van spelen, ligt de lat torenhoog en dan moet je al snel iets bijzonders hebben, wil je iemand van betekenis zijn. Nou, gitarist Fletcher is dat zonder enige twijfel. Hij heeft een uitstekende techniek die met veel gevoel door de snaren siddert. Z’n spel wordt gekenmerkt door de heerlijke Alan Holdsworth-achtige manier waarop hij de snaren laat trillen. Sommige gitaristen slaan elke noot aan zoals bijvoorbeeld Al Di Meola, Fletcher en Holdsworth daarentegen binden hun noten veel meer aan elkaar, dit door met één aanslag meerdere noten achter elkaar op de hals te spelen. Deze manier van nootvorming is absoluut kenmerkend en Fletcher is dus ook veelvuldig een binder. Wat hem echt onderscheidt van het gros is dat Fletcher z’n jazzrock nagenoeg constant injecteert met spel richting David Gilmour, Steve Hackett of Andy Latimer. Voor liefhebbers van progressieve jazzrock heeft dit album heel wat te bieden temeer daar de band die Fletcher om zich heen heeft ook niet uit koekenbakkers bestaat.
Op drums treffen we Anika Nilles aan, een nieuwe naam bij de band. Nilles heeft bij Jeff Beck gespeeld en dat zegt wel wat over haar kwaliteiten. Haar spel is een verzorgd samengaan van strakke grooves en los aanvoelende invullingen hetgeen exact aansluit op het spel van Fletcher. Een gaaf gevolg van haar open spel is dat bassist Tim Harries in alle vrijheid kan ronken en knorren waar hij maar wil. Dat doet de man die voorheen speelde bij Bill Bruford’s Earthworks en Iona dan ook. De toetsen zijn in handen van Caroline Bonnett en Dave Bainbridge, progveteraan van dit millenium. Van Bonnet kan gezegd worden dat ze medeproducer van het album is. Al met al staan deze muzzo’s samen met Fletcher bijna 55 minuten garant voor een smakelijke pot muziek.
Het album opent met het Pink Floyd-achtige A Wave On The Ocean Of Eternity waar je de vergelijking met het intro van Shine On You Crazy Diamond graag door de vingers wilt zien, althans ik wel. De liefde voor de noot is er enorm, de timing subliem en de expressie groots. Deze veelbelovende track luidt een album in dat veel variatie kent. Dat de nummers onderling nogal verschillend zijn is dan ook een aangename constatering. Neem wat dat betreft de eerste paar nummers. Overture To The Cosmos is gebaseerd op robuuste riffs met een korte gitaarsolo tussendoor. Het nummer eindigt met een etherisch stukje en dat is tekenend voor zijn gevoel voor timing. Riding The Event Horizon daarentegen is een luchtige brok funk met daarin ruimte voor een jazzy pianosolo van Bainbridge, terwijl het drumloze interlude Ziggurat Of Dreams het van z’n indringende soundscapes moet hebben.
Het prettige van het album is dat het een constante flow heeft waarbij je je geen moment zal vervelen of juist zal irriteren. ‘Ezeltje Prik’ heeft uitgewezen dat ik het nog even over enkele nummers moet hebben en wel: Aphelion, The Helix en Standing On The Edge Of Time.
Wat een toeval! Laat Aphelion nu net m’n lievelingstrack van het album zijn, iets dat alles te maken heeft met die fantastische Camel-sfeer die er heerst. Hoor hoe geweldig de gitaaruitbarstingen op een ondergrond van sprankelende arpeggio’s zijn met heerlijke akkoorden van het Hammondorgel en wervelend basspel. Hoor dan ook hoe dit alles hier ondersteuning krijgt van het top of the bill-drumwerk waar Anika Nilles mee strooit. Ik ben onverzadigbaar voor zulke haute cuisine. Iedere keer als ik de tweestemmigheid in een nummer als The Helix hoor zie ik in gedachten hoe Eddie Mulder en Nick Fletcher elkaar naar de toppen van hun universum stuwen. Was het maar waar. Hoor ik hier een lans breken? Ook het afsluitende Standing On The Edge Of Time verdient een positief woordje en dat geef ik graag. Dit album krijgt met dit mooie, reflectieve nummer de glans die past bij alles waar “Quadrivium” recht op heeft.
“Quadrivium” is een album waar menig liefhebber van jazzrock met plezier naar zal luisteren en vele progheads idem dito. Wie niet eigenlijk?
P.S. De muziek van het album laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Wat Fletcher echter met de vreemde frontcover wil zeggen is mij volstrekt een raadsel.
© Dick van der Heijde 2023