2006 (Record Runner)
Nexus, wie kent ze niet. De Argentijnse band raakte in 2001 bij de proggemeenschap in één klap wereldberoemd met het prachtige ‘Metanoia’, hun tweede album. Daarop wervelt werkelijk alles; de gedreven Spaanstalige zang van Mariela Gonzalez, het zwaar door Emerson Lake And Palmer geïnspireerde toetsenspel van Lalo Huber, het melodieuze gitaarwerk van Carlos Lucena en de stuwende ritmes van basgitaar en drums. Zo overrompelend hoor je ze niet vaak. De verbazing is dan ook groot als in 2006 hun volgende studioalbum “Perpetuum Karma” verschijnt. Ik zal aan de hand van deze recensie proberen aan te geven dat we hier met een uiterst genietbare cultuurshock te maken hebben.
Het feit dat “Perpetuum Karma” nogal anders is dan z’n voorganger valt allemaal te herleiden tot die ene gebeurtenis: het vertrek van zangeres Gonzalez. Nadat zij Nexus verlaten had om een eigen nieuwe band op te richten, besloten Lucena en Huber om de vocalen zelf te gaan verzorgen. Hoe nobel ook, hun wat lijzige zang staat in geen verhouding tot de gedreven verrichtingen van de furieuze Gonzalez. Omdat de heren nergens uit de bocht vliegen beoordeel ik hun zang als ‘hooguit redelijk’ en omdat het laatste nummer gezongen wordt door een prima gastzanger heb ik toch wel vrede met het vocaal gebodene.
Omdat het album niet songmatig van structuur is, is een epische indeling het gevolg en wie van lange nummers houdt zit hier dus gebeiteld. Tel daarbij op dat het een muzikale grabbelton is vol met lekker spel op het Hammondorgel en monumentale akkoorden op de Mellotron, een ondergrond waarop de gitaar welig tiert. Het geheel doet een beetje jam-based aan, zonder dat basgitaar en drums het in onherbergzaamheid doen verkeren. Het is ELP-light met een toefje neo-prog en een heleboel vintage retro-smakelijkheden. Slechts één keer vergaloppeert men zich en dat is als gitarist Lucena en bassist Daniel Lanniruberto enkele metalriffs door het dromerige intro van Mirar Hacia El Centro menen te moeten spelen. Deze zijn zo misplaatst, zeker omdat we het hier over het openingsnummer hebben. Deze riffs gaan een hoekig King Crimson-achtig stuk vooraf en dat is gaaf, zoals de gehele 17 en een halve minuut dat zijn. Steeds maar wordt duidelijk dat het wervelende toetsenspel en de melodieuze gitaar er de blikvangers zijn. Een track by track review lijkt me dan ook een herhaling van zetten. Beter iets aan nummerfeitjes. Zo wordt het grotendeels instrumentale titelnummer gedomineerd door een vrolijk orgelthema in de lijn van PFM’s Celebration. Del Abismo Al Sol is een prachtige ballad en Travesía een zinderend instrumentaaltje. Cruces Y Sombras zal de boeken ingaan als een Genesis-ripoff omdat er regelmatig geciteerd wordt uit Apocalypse in 9/8. Het album sluit af met het subtiel gespeelde En Ese Viento. Zoals gezegd wordt het nummer prima gezongen door een gastzanger, Lito Marcello is zijn naam. Inlijven die gast.
Gedurende meer dan 72 minuten heb ik me kostelijk vermaakt met “Perpetuum Karma”, een keer of 20 wel te verstaan. Het is toch een beetje raar dat je door het schrijven uit eigen collectie ontdekt dat er schatkisten in je kast staan.
© Dick van der Heijde 2023