2022 (Quadrifonic)
De Franse progband Nemo heeft de wereld gedurende z’n bestaan van 2002 tot 2015 negen uitstekende studio albums gegeven met daarop een mix van aanstekelijke hardrock en symfonische muziek. Feitelijk is de band nooit ontbonden, ze slapen alleen maar zeggen ze zelf. Eigenlijk is dat een rare uitspraak want behalve dat zanger, gitarist Jean-Pierre Louveton druk doende is met z’n solo project JPL komt Nemo af en toe met een heruitgave of een live album.
Ter gelegenheid van de 20ste verjaardag van het debuutalbum “Les Nouveaux Mondes” is in augustus 2022 het album heruitgegeven en niet zomaar. Het gehele werkstuk is door de klassieke Nemo bezetting opnieuw opgenomen dus met bassist Lionel B. Guichard in de gelederen. Je hoeft niet echt een audiofiel te zijn om te horen dat deze nieuwe versie stukken beter klinkt dan het origineel. Dat kan ook haast niet anders. Behalve dat er op technisch gebied ongekende sprongen voorwaarts zijn gemaakt, is Nemo zelf verworden tot een goed geoliede machine waar de groei van zaken als kracht, dynamiek en timing de Nemo-prog enorm ten gunste zijn. Wat ook erg fijn is, Jean-Pierre Louveton heeft zich in al die jaren ontwikkeld tot een prima zanger. Aanvankelijk zong hij nogal neusachtig zogezegd.
Het is weer lekker luisteren naar het album. Nemo trapt af met het tien minuten durende Abysses. Hierin zit een karrenvracht aan tempo- en sfeerwisselingen die op deze heruitgave de absolute prijspakkers zijn. Het bruisende drumwerk van Jean-Baptiste Itier draagt samen met het ploppende basspel van Lionel B. Guichard de gedreven verrichtingen op gitaar en toetsen naar de mooiste plekjes van het universum. Wat een genot om mee te maken.
Vervolgens dient het tweeluik Dr Fergusson Et Les Caprices Du Vent zich aan. In het eerste deel Au Dessus Des Toits is een uitstekende opbouw te horen van een tokkelende elektrische gitaar via strakke riffs en lekkere melodieën naar een uitbundig rollende passage waarin de jeugdige dadendrang van de band op het gebied van compositie iets te duidelijk naar voren komt. Het andere deel van dit tweeluik heet Au Dessus Des Pyramides en bevat heerlijk Midden Oosten getinte gothic. De subtiele gitaarloopjes tussendoor zijn magnifiek.
Tussen beide delen van het tweeluik komt Nemo met drie nummers die het bandgeluid precies uitkerven. Vooral Tempête is met z’n vinnige gitaarspel buitengewoon geslaagd te noemen. Vergeet trouwens niet dat het hier om een debuutalbum gaat. Door het geweldige samenspel word je namelijk enigszins op het verkeerde been gezet.
Het reguliere album eindigt met Phileas, een uit vier tracks bestaande epic van twintig minuten. Met deze epic krijgt het concept van “Les Nouveaux Mondes” meer betekenis. Het gaat op dit album namelijk om een aantal fictieve karakters die de imaginaire wereld waarin ze leven op een grensverleggende manier proberen te veranderen. In het geval van Phileas horen we veel percussieve toetsengeluiden van een soort xylofoon een etnische touch aan het nummer geven. Ondertussen komt Nemo met z’n onnavolgbare invullingen. Het is Lazuli-achtige wereldmuziek.
Na de tien nummers volgen nog twee bonustracks. Africa is origineel afkomstig van een stokoude demo. Deze versie is herschikt en opnieuw opgenomen in 2022. Bataille Navale is een onuitgebracht nummer opgenomen tijdens Nemo’s eerste concert, 16 maart 2002. Het bevat muzikale delen die later opnieuw zijn gebruikt. Normaal gesproken ben ik niet zo’n voorstander van dergelijke extra’s. Bij Nemo echter slik ik alles. Hopelijk worden ze snel weer wakker.
© Dick van der Heijde 2022