2012 (WarnerMusic)
Het Britse trio Muse maakt powerpop die zo explosief is als een werkende vulkaan. Op “The 2nd Law” uit 2012, hun zesde studio-album, is dat niet anders en kun je je weer laven aan hun intense muziek. Ditmaal zijn er weer aanstekelijke elementen kracht, expressie, tederheid en bombast, de muziek zit vol electronica en er is een groot orkest inclusief koor aanwezig. Schiet mij maar lek, ik raak helemaal over de kook door de hier aan de dag gelegde mengeling van artrock, alternatieve new wave, progressieve rock en dubstep.
De tot de verbeelding sprekende albumtitel verwijst naar iets natuurkundigs, waarmee ik je verder maar niet lastig zal vallen. Ook de kleurrijke afbeelding van de hoes, een kaart van de paden van het menselijk brein, heeft naar mijn idee helemaal niks met de muziek te maken. Gaaf is het wel.
De nummers dan. Op het album staan er dertien waarvan vijf stuks op single zijn uitgebracht. De eerste die verscheen was Survival, dit ter gelegenheid van de Olympische Spelen van 2012 in Londen. Het extravagante nummer deed indertijd het nodige stof opwaaien. Muse kan ook heel anders, zoals dat in Follow Me is te horen. Hoewel dit het meest pakkende nummer is dat Muse ooit gemaakt heeft, is het zeker mijn favoriete albumtrack. Het is een creatieve smeltkroes van voornoemde stijlen en het laat een bevlogen Matthew Bellamy horen. Dat laatste is niet zo vreemd, het nummer gaat namelijk over z’n pasgeboren zoontje. Van de overige singles valt de krachtige opener Supremacy op met dank aan het mooie orkest, de knallende basgitaar en de hectische King Crimson-passage.
Van de niet op single verschenen nummers springt de ballade Explorers eruit, een van hun mooiste liedjes. Het album bevat ook twee door bassist Chris Wolstenholme geschreven nummers. Ze gaan over z’n drankprobleem, Save Me en Liquid State, hij zingt ze uiteraard zelf. Het album sluit af met twee instrumentale tracks en deze zijn ronduit bizar. Niet alleen zal je mond wagenwijd openvallen vanwege de vele stemmetjes en de angstaanjagende orkestklanken, ook vanwege de syncopische dance-ritmes en de ontzagwekkende vocoder.
“The 2nd Law” is zo onmetelijk creatief. Het klinkt af en toe als een guilty pleasure maar dan wel met de nadruk op pleasure.
© Dick van der Heijde 2021