2022 (eigen beheer)
De uit Seattle afkomstige progband Moon Letters laat op hun tweede album “ Thank You From The Future” bijzonder interessante muziek horen. Liefhebbers van progressieve psychedelica en Avant Garde richting Frank Zappa zullen wel raad weten met de fratsen van deze vijf druktemakers. Zelden heb ik een band gehoord die zoveel energie uitstraalt als zij, werkelijk elke kubieke centimeter zit er vol mee. Het kleurrijke hoesje laat ook al niks aan onduidelijkheid over: dit is bonte muziek.
Dat het in hun moderne retroprog wemelt van de onregelmatige maatsoorten, die op hun beurt de nodige tempo- en sfeerwisselingen inlijsten, maakt het tot een intrigerend geheel. Drummer Kelly Mynes en bassist Mike Murphy spelen wat dat betreft voortreffelijk en rijgen alles aan elkaar. Daardoor heen slingert gitarist Dave Webb z’n loopjes en het is verbluffend met hoeveel subtiliteit hij speelt. Zijn spel behoort absoluut tot de meer creatieve punten van het werkstuk. Dit kan ook zo fraai uit de verf komen dankzij de uitstekende toetsenpartijen van John Allday, die voor menige progressieve noot zorgt. In de line-up treffen we ook zanger Michael Trew aan, iemand die me constant aan Raymond Weston van Echolyn doet denken. Geen vergelijking om je voor te schamen.
Nu we het toch over Echolyn hebben: Sudden Sun, de openingstrack van dit album, doet in alles aan de meer hectische nummers van het Echolyn-album “Suffocating The Bloom” denken. Vooral het kordate drumwerk is een gave overeenkomst.
Met The Hrossa gaat het drieluik The Astral Projectionist van start. Het merkwaardig getitelde beginnummer bevat een bedaarde passage met dromerige klanken en het is best fijn dat er een muurtje is dat de wind even breekt. Mother River, het tweede deel van het drieluik, meandert door het onstuimige landschap zoals het een beetje rivier betaamt. Het gekronkel brengt ons langs uptempo Cardiacs-achtige artrock, fijnmazige Zappa uit z’n latere periode, symfonische bombast en melodieuze gitaarloopjes. In Isolation And Foreboding, het laatste deel, overstijgt de band zichzelf. Het is een nummer waaraan vanuit progressief oogpunt gezien alles klopt. We horen geweldig basspel, mooie zang met halverwege een passage die me enorm de vergelijking doet maken met de artrock van Seventh Wave en een finale waar de vele toetsen- en gitaarpartijen top-notch zijn. Er wordt ruim de tijd genomen om de wereld aan gort te soleren, halleluja!
De daaropvolgende nummers Child Of Tomorrow, Fate Of The Alacorn en Yesterday Is Gone voelen aan als de B-kant en kijkend naar de vinylversie van “Thank You From The Future” is dat daadwerkelijk ook zo. Dat de sfeer er wat minder obstinaat is en daardoor iets toegankelijker versterkt die gevoelens alleen maar. Reken je echter niet onnodig rijk: Moon Letters is en blijft een excentrieke band.
Tja, wat zal ik je als conclusie meegeven? Niks eigenlijk. Eerst even bijkomen.
© Dick van der Heijde 2022