2014 (Virgin)
Eigenlijk is het allerlaatste studio-album met nieuw werk van Mike Oldfield, “Man On The Rocks” uit 2014, een nakomertje om U tegen te zeggen. Aanvankelijk was het de bedoeling dat “Music Of The Spheres” uit 2008 de hekkensluiter zou zijn van zijn carrière. Oldfields deelname aan de openingsceremonie van de Olympische Spelen 2012 in Londen gaf hem echter zoveel inspiratie dat een doorstart volgde met het hier besproken “Man On The Rocks” als resultaat.
Het in The Village Studio te Los Angeles en in zijn homestudio op de Bahama’s opgenomen album bevat elf songmatige liedjes en laat het componeren van dergelijke songs nou net tot zijn vaardigheden behoren. Oldfield mag dan wel geroemd worden om z’n lange composities, zijn korte vallen ook altijd goed in de smaak. Op “Man On The Rocks” garneert hij z’n liedjes met subliem gitaarwerk.
Oldfield heeft op dit album duidelijk gekozen voor een groepsgeluid en het zijn dan ook een stel uitstekende muzikanten die de nummers ten gehore brengen. Zo vertroetelt de vermaarde sessiebassist Leland Sklar de oortjes constant met z’n smaakvolle spel, terwijl hij zich geruggesteund weet door de gedreven drumpartijen van John Robinson. Op gitaar (uiteraard niet de lead) deelt Oldfield de honneurs met Stephen Lipson en Michael Thompson en op toetsen doet hij dat met Matt Rollings. Voor de zang is Luke Spiller ingevlogen, een relatief onbekende zanger uit het Indie-genre. Mijn hart heeft hij gestolen met zijn pakkende enthousiasme, of hij nu warm klinkt in de coupletten of intens Freddie Mercury-achtig in de refreinen. Er heerst altijd een lekker klimaat op “Man On The Rocks” dankzij deze heren.
Het album gaat uitbundig van start met Sailing. We horen akoestische gitaar, enthousiaste zang, een aanstekelijk ritme en een prima gitaarsolo. Deze zaken geven de burger moed. In de clip zien we Spiller over het strand gaan met het enthousiasme van iemand die net de loterij heeft gewonnen, maar wat nog het meest opvalt is dat hij niet alleen qua stem lijkt op de Queen-zanger. In het daaropvolgende Moonshine klinkt een Mike And The Mechanics-achtige kabbel die onderbroken wordt door een Keltisch stukje folk compleet met viool en low whistle richting Runrig. Het is wat mij betreft een van de highlights van het album.
Vervolgens komen er een aantal nummers voorbij met dezelfde signatuur waaronder het melodieuze titelnummer en het met Cris Rea-achtig gitaarspel doorspekte Dreaming In The Wind met een ge-wel-di-ge gitaarsolo.
Vanaf dan verandert de sfeer nogal. Nuclear laat een wending horen naar nog meer intensiteit en zelfs naar een zekere donkerte. Deze gedragen gamechanger gaat bij mij de lijst in van favourite Oldfield-shorties. In het dampende Chariots en de ballad Following The Angels wordt zelfs een heel gospelkoor ingezet. Het klinkt zo broeierig als een wollen coltrui in de zomer. Irene gaat over de zware storm die over de Bahama’s trok. Het spreekt voor zich dat de sfeer er niet bepaald gevoelig is. Het nummer doet dan ook vaak denken aan The Rolling Stones en zelfs aan AC/DC. Het album sluit af met het ingetogen worshipliedje I Give Myself Away, een creatie van William McDowell, een gospelzanger. Het past naadloos in het geheel en zorgt dat dit mooie album waardig eindigt. Goede keuze.
“Man On The Rocks” is verkrijgbaar in drie versies: de ‘standard edition’, de ‘deluxe edition’ met een cd erbij waarop de zang achterwege is gelaten en de ‘super deluxe edition’ waaraan behalve de instrumentale disc ook een schijfje met demo’s en alternatieve mixen is toegevoegd. Mij maakt het allemaal niet uit. Ik vind elke editie een superdeluxe.
© Dick van der Heijde 2023