2004 (The Laser’s Edge)
Wie debuteert als Knight Area heeft direct al z’n schaapjes op het droge. Met “The Sun Also Rises” uit 2004 hebben de broers Gerben en Joop Klazinga de lat op Sergey Bubka-achtige hoogte gelegd om hem net als de befaamde polsstokhoogspringer elke keer een beetje hoger te leggen. Knight Area had om een en ander te realiseren jarenlang een fantastisch label achter zich staan, het Amerikaanse The Laser’s Edge, maar het is de band toch echt zelf die alle eer verdient.
Terug naar “The Sun Also Rises”, het debuut waar Knight Area nog als project opereert. Gerben is verantwoordelijk voor al het toetsengoud dat op dit neo-prog album klatert en tevens heeft hij op enkele nummers gedrumd. Daarnaast is hij componist van de muziek en samen met z’n broer is hij ook producer en mixer van de schijf. Joop heeft tevens de songteksten geschreven en speelt op twee nummers dwarsfluit. Er is dus een behoorlijk aantal gastmuzikanten opgetrommeld om de slag te kunnen slaan.
Het is typisch dat het gezelschap hier ondanks de enorme toetseninbreng van Gerben, toch de onmiskenbare allure heeft van een band. Om te beginnen is daar de basis. Het heerlijk melodieuze en ronkende spel van Gijs Koopman op z’n Rickenbaker basgitaar samen met het adequate drumwerk van Gerben zelf en Mark van Nieuwenhuizen geeft de muziek altijd de juiste dynamiek. De gitaarinvullingen (en zeker die van Peter van Heijningen die alle lead doet) hebben hierdoor een perfect kader waarbij opgemerkt dat de gitaar van van Heijningen prachtig harmonieert met de toetsen. De muziek kan dan nóg zo gaaf zijn, met een matige zanger zouden alle daden tevergeefs zijn geweest. Het is gelukkig een match made in heaven dat Mark Smit met z’n expressieve, enigszins aandoenlijke stem deze neo-prog vocaal mag inkleuren. Een ieder is zo lekker gefocust, er gebeuren prachtige dingen.
Na de korte bombastische opener Beyond komen er negen nummers voorbij met de kracht van een stroom lava. Het is onmogelijk om slechts een paar tracks te bespreken, de muziek is constant noemenswaardig en om het even bij de lava metafoor te houden; zelden is bedolven worden zo welkom.
Na het filmische intro van de mini-epic The Gate Of Eternity begint het album feitelijk pas echt. Het laat je in nog geen zeven minuten alle hoeken van de kamer zien. We horen achtereenvolgens smekende zang, een melodieuze gitaar met vol toetsenspel, Kayak-achtig accordeongezwier en metal die onderbroken wordt door een gitaarsolo en mooi fluitspel. Het is met name die laatste sfeerwisseling die van deze goede cd een fantastische maakt.
Conspiracy en Forever Now zijn sterke Knight Area-songs waarin Gerben zichzelf als neoprogtoetsenist onsterfelijk maakt. De melodieuze, pakkende zanglijnen van Conspiracy maar ook die van Conviction zijn wat mij betreft de ankerpunten van het album.
Sterk is ook het instrumentale titelnummer The Sun Also Rises waarin Gerben de lava flink laat bruisen. Mocht je zeker weten dat er in Boskoop geen vulkanen zijn, heb je het helemaal mis, het is een geweldige uitbarsting a la Clive Nolan. Het meeste ontzag moet echter uitgaan naar het nummer Mortel Brow. Er is een fraaie afwisseling tussen Mark Smit en gastzangeres Stephanie Lagrande, de mellotronakkoorden doen aan Grendel van Marillion denken en de finale is weergaloos. Na Mood Inspiring Clouds en A New Day At Last waar de dwarsfluit weer het verschil maakt, beëindigt Knight Area het album met het instrumentale Saevis Tranquillis In Undis.
Dat het Knight Area na dit album gigantisch voor de wind is gegaan moge bekend zijn. Dat kan ook niet anders na zo’n debuut. Een jaar later stonden ze al op het podium van het prestigieuze NEARfest in Bethlehem, Pennsylvania (USA). Hoezo schaapjes op het droge?
© Dick van der Heijde 2022