Dat Kensington een plaatsje op Prog & Rock heeft gekregen is eigenlijk wel logisch. Niet alleen is de Utrechtse rockband met recht onbegrensd populair, tevens bevat “Time”, hun vijfde album, ruim voldoende aspecten om enthousiast over te zijn. Cruciaal is de insteek waarmee het album tot stand is gekomen. “Time” is in ieder geval niet gemaakt zo van: we knallen er nog een albumpje uit en deinen lekker verder op de golven van ons succes. Nee, hier zit de vork beduidend anders in de steel.
Na alle hectiek met betrekking tot het vele internationale optreden dat het album “Control” uit 2016 met zich meenam, besluit de band om even in de luwte te stappen en vooral de tijd te nemen voor bezinning en reflectie. Behalve dat het festivalseizoen in 2019 over wordt geslagen, gaat het kwartet naar Vancouver in Canada om daar in alle rust nieuwe liedjes te schrijven. De setting is een idyllische blokhut en samen met producer Garth Richardson (Red Hot Chili Peppers) worden uiteindelijk elf nummers opgenomen.
Luisterend naar het album hoor je dat de werkwijze constant z’n vruchten afwerpt waarbij het bombastische geluid behoorlijk naar de achtergrond is verdwenen. Eigenlijk zou ik dat als proghead moeten betreuren maar door de afwezigheid van deze wall of sound klinkt de muziek juist fris en open. De integriteit spat van elk nummer af, het is goed toeven bij het vuur.
Als je “Time” beluistert, word je enorm meegenomen in de intimiteit van de muziek, het is alsof je deelgenoot bent van de band. Dit heeft ook alles te maken met de aantrekkingskracht die zanger Eloi Youssef genereert. Zijn expressieve stem laat het nergens afweten en is zo uniek dat je constant verrast wordt.
Dat verrassingseffect zit hem uiteraard ook in de muziek zelf. Zo heeft opener Bats met z’n strakke drumritme en z’n voortdrijvende synthesizers een haast industrieel karakter. Het doet me een beetje denken aan de artrock van de Amerikaanse band Man On Fire, absoluut geniaal en erg on-Kensington. Het daaropvolgende What Lies Ahead echter is zoals je de band kent, uitbundig en pakkend met volle samenzang. Het transparante geluid geeft het dan toch een eigen karakter. Met nummers als het hartverscheurend mooie Uncharted, de pianoballade Chronos Pt.1 en het gevoelige Ten Times The Weight dat later zalig explodeert, maakt Kensington diepe indruk. Op de hoes zie je een kampvuur waar de vonken bovenuit spatten, deze nummers raken op z’n minst de hemel aan. Een opmerkelijk nummer is Perfect Family Day dat met z’n wat ruigere gitaargeluid enigszins psychedelisch over komt. Het album sluit af met het stemmige No Me dat vooral naar het eind toe, als het ritme aanspant, interessant wordt.
Kensington heeft met “Time” een geweldig vijfde album afgeleverd. Het is een goede zaak geweest dat ze zich voor het schrijven en opnemen in Vancouver hebben teruggetrokken. Het resultaat is dat er een heleboel moois naar buiten is gekomen en heel de wereld mag dat horen.
© Dick van der Heijde 2022