1994 (Eclipse)
Op 31 januari 2017 overleed op 68-jarige leeftijd zanger/bassist John Wetton aan de gevolgen van kanker. Hij had een carrière van meer dan veertig jaar in de progressieve rockmuziek bij bands als o.a. Family, King Crimson, Uriah Heep, U.K. en Asia, plus de nodige samenwerkingsverbanden en natuurlijk een glorieuze loopbaan als soloartiest. Het bericht kwam indertijd dan ook hard bij me binnen. Zijn imposante stemgeluid en zijn niet te missen basspel waren al jaren koren op mijn molen. Hij is één van mijn absolute helden.
Zijn vertrek uit Asia in 1992 gaf hem de ruimte om zich volledig te richten op z’n solocarrière. In 1980 had hij weliswaar al eens een soloalbum gemaakt,“Caught In The Crossfire”, maar daar bleef het toen bij. Het hier besproken “Battle Lines” uit 1994 markeert dan wel het begin van zijn solocarrière, van een debuut is dus feitelijk geen sprake. Ja, duh.
“Battle Lines” ligt qua toegankelijkheid in de lijn van Asia maar daar is dan ook alles mee gezegd. De meeste composities op het album zijn van de buitencategorie zoals opener Right Where I Wanted To Be. Het is een uitbundig nummer dat opgeleukt wordt met uitstekend gitaarwerk van óf Robert Fripp, óf Steve Lukather, óf misschien Michael Landau. Het is nergens te vinden wie waar speelt, excusi. Right Where I Wanted To Be is één van de vele nummers die Wetton schreef samen met de Amerikaanse toetsenist Bob Marlette en die combinatie is puur goud.
Luister wat dat betreft even goed naar het titelnummer Battle Lines. Het is jarenlang vaste prik geweest tijdens concerten. Het nummer heeft ook alles in zich om briljant te worden gevonden. Ingetogen coupletten worden er afgewisseld met bombastische refreinen die verderop in het nummer extra ondersteuning krijgen van majestueus spel op de vleugel. Ook het mede door John Young geschreven Crime Of Passion mag er zijn. Het van sax voorziene nummer is een mengeling van intensiteit en ontlading, iets dat elk album goed kan gebruiken.
Andere pareltjes zijn Hold Me Now en You’re Not The Only One, ballads die Wetton op het lijf zijn geschreven. Zijn intense manier van zingen is zo ongelofelijk passend bij de muziek. Hij straalt iets natuurlijks uit dat het gehele album aanwezig is, een charisma dat vertrouwen geeft. Ook in nummers als Sand In My Hand, Sea Of Mercy en het drumloze Walking On Air weet hij je mee te slepen in het liedje. Toch wil ik niet voorbij gaan aan de uitstekende invullingen van z’n gasten. Zo is het gitaarwerk in Space And Time werkelijk subliem. Waarschijnlijk een hoogstandje van Steve Lukather. Eigenlijk zijn er constant leuke dingen te horen al moet gezegd worden dat Jane met z’n brassgeluiden wel heel erg jaren ‘80 klinkt.
John Wetten heeft met “Battle Lines” een geweldig startpunt voor z’n solocarrière gecreëerd. Er zijn daarna nog een aantal albums verschenen en die laten stuk voor stuk rotsvaste kwaliteit horen.
© Dick van der Heijde 2023