2014 (Festival Music)
Als je iemand wilt interesseren voor de progressieve rockmuziek zal je met het hier besproken “Elder Creek” van het Jeff Green Project zeer zeker een goede kans maken. Er valt een fraaie mengeling op dit album te horen van door Genesis en Yes geïnspireerde progrock en Amerikaanse country en Westcoastrock richting Crosby, Stills, Nash & Young, Poco, The Outlaws en The Eagles.
Het is hier geen fragmentarische ratatouille maar een constant perfecte blend. Ere wie ere toekomt en dat is uiteraard de bedenker van het geheel, de naamgever van het project: zanger/gitarist Jeff Green.
De in Californië geboren en getogen muzikant heeft een bevlogen leven en de muziek die hij maakt is daar in al z’n facetten een weerspiegeling van. Zo vertrekt hij in 1986 met een koffer vol muzikale ervaringen naar het Verenigd Koninkrijk waar hij lange tijd in diverse coverbands speelt. De belangrijkste daarvan in het kader van deze recensie is ongetwijfeld Illegal Eagles, een Eagles-tributeband. In 2009 verschijnt in eigen beheer z’n eerste soloalbum, “Jessica” genaamd. Op het album doet een concept de ronde dat handelt over z’n doodgeboren dochtertje. Vijf jaar later komt Green wederom met een conceptalbum waarop hij persoonlijk drama probeert te verwerken. Het hier besproken “Elder Creek” heeft herinneringen als overkoepelend thema en dan met name naar aanleiding van de strijd die zijn Oma tegen haar Alzheimer heeft gevoerd. Het is knap hoe beide albums niet ten onder zijn gegaan in zelfmedelijden en overmatig verdriet.
Op integere wijze geeft Green gedurende zeven nummers uitdrukking aan z’n gevoel. Naast z’n fonkelende gitaarspel en z’n broeierige Franck Carducci-achtige zang zijn het vooral de invullingen van toetsenist Mike Stobbie (ex-Pallas) en de gedreven ritmesectie bestaande uit bassist Andy Staples en drummer Pete Riley die het meest bepalend zijn voor het bandgeluid. Stobbie komt met zowel heerlijk neoproggetint spel op de synths als met standaard proggeluiden als piano, orgel, mellotron en strings. Hij brengt een enorme diepte aan in de toch al zo weelderige muziek.
Het boeit al vanaf het spookachtige intro van Theseus Falls waarna een aanstekelijk gitaarloopje het voortouw neemt om vervolgens via enkele bombastische akkoorden in het daadwerkelijke nummer te belanden. De opbouw is voortreffelijk en terwijl het nummer steeds gedrevener wordt wisselen de hoge zang en het vurige gitaarspel elkaar lekker af. Het sluit af met een organisch stukje richting Yes. In het daaropvolgende titelnummer Elder Creek, is de leadzang voor Sean Filkins (ex-Big Big Train) die met zijn hoge, nasale stem alle expressies van het nummer treffend weet te raken.
Met nummers als het ingetogen mid-tempo Our First Meeting, het instrumentale Point Blunt Light en het vaak van sfeer wisselende Gordian Knot heeft het album een goed luisterbaar middenstuk. Er komt werkelijk geen misplaatste noot voorbij en voordat je het weet dient de finale zich aan. Gevoelsmatig bestaat deze uit twee nummers: het sfeervolle Loops And Threads (A Lullaby In Reverse) met een prachtige pas de deux van Green en Stobbie en de twintig minuten durende epic A Long Time From Now. Wat de laatste betreft: aanvankelijk waren er drie losse nummers die uiteindelijk knap aan elkaar gezet zijn door Green. De opbouw is subliem met een intro, twee zangblokken, een vocale break, weer een zangblok en een overweldigende finale. Er gebeurt veel tijdens het nummer. Zo zingt Alan Reed een stuk en ja, als hij gaat zingen krijgt de muziek iets magisch. Er is ook een gastrol voor Phil Hilborne die een verwoestend lekkere gitaarsolo toevoegt. Het is allemaal zo uitgekiend en dat zonder gekunsteld over te komen.
“Elder Creek” is een sterk album waar je goed mee voor de dag kunt komen als progrock advocaat. Ontegenzeggelijk goed. Zaak gesloten.
© Dick van der Heijde 2022