2022
Aan het eind van 2021 krijgt de muzikale alleskunner Eric Bouillette de diagnose alvleesklierkanker. De Fransman, die we kennen als gitarist, toetsenist en violist van de progband Nine Skies, gaat niet bij de pakken neerzitten en zet samen met Clive Nolan en Laura Piazzai het project Imaginaerium voort waar hij op dat moment mee bezig was. Nu is alvleesklierkanker de heftigste vorm van kanker en op 21 augustus 2022 overlijdt Bouillette al. Een wrange noot is dan dat de release van het album enkele weken daarna gepland stond. Wat had iedereen gehoopt dat hij dat nog had mogen meemaken. Behalve een gelimiteerde uitgave van slechts 300 stuks, laat een grootscheepse uitgave maandenlang op zich wachten. Dat heeft niet zozeer een emotionele reden, er wordt namelijk een nieuw label gezocht aangezien het aanvankelijk beoogde Anaesthetize gestopt is.
Muzikaal is het allemaal weer zo theatraal als je van Nolan mag verwachten. De vergelijking met Caamora mag dan wel enigszins gemaakt worden, de kracht die hier en daar aan de muziek is toegevoegd zorgt voor een fijne onderscheiding. Die kracht komt hoofdzakelijk van de gitaar van Bouillette, maar ook de knallende drumpartijen van Scott Higham en de volle stem van Piazzai dragen hun steentje daaraan bij. Verder zien we in dit project nog bassist Bernard Hery (Nine Skies), harpiste Isabella Cambini en een aantal zangers en zangeressen die de hoofdpersonen op dit album neerzetten.
Laat ik eerst het verhaal eens in historisch perspectief plaatsen. We schakelen even terug naar de 15de eeuw, naar Florence wel te verstaan. Daar heeft de machtige bankiersfamilie Dei Medici erg veel invloed op met name de kunstwereld. Eeuwenlang laat hun macht zich overigens gelden. Op “The Rise Of Medici” staat het verhaal van Contessina en Cosimo, rollen die gezongen worden door respectievelijk Laura Piazzai en Andy Sears. Het is een verhaal vol emotie want wat begint met een mooi huwelijk wordt overschaduwd door het overspelige gedrag van Cosimo. Tevens staat Cosimo recht tegenover zijn politieke aartsrivaal Rinaldo (Clive Nolan) die hem uiteindelijk een loer draait waardoor Cosimo verbannen wordt uit zijn geliefde Florence. Dat duurt echter niet al te lang en na een jaar mag Cosimo weer terug naar Florence waar hij als een held ontvangen wordt.
Dit stukje persoonlijke dramatiek wordt neergezet op een coherent album van twaalf nummers waar variatie en weelderigheid mooi hand in hand gaan. Het wat mysterieuze Festina Lente zuigt je het album in. Elena Vladyuk bezingt in de rol van achterkleinkind Lucrezia het motto van de familie: maak langzaam haast. Ze doet dit tegen een achtergrond van kerkklokken, monnikenzang en spel op de harp.
In het daaropvolgende Duty Of Love doet Laura Piazzai van zich spreken, zingend wel te verstaan. De eerste helft van het nummer laat een nog vrij ingetogen Contessina horen, totdat er een heerlijke drumbreak klinkt en het sfeertje omslaat richting Nightwish. Ook moet ik regelmatig aan Kayak in de Cindy Oudshoorn-tijd denken. Gelukkig is haar aandeel op het album erg groot, want naar haar luister je graag, heel graag. Haar stem klinkt helder en fel tegelijk en dat combineert prachtig met de vele orkestrale VST-geluiden. VST (virtuele studio techniek oftewel softwarematige geluidsbanken) is wat mij betreft de uitvinding van de eeuw.
Het statige House Of Dreams is een pakkend duet van het echtpaar. Knap is dan (en dat geldt eigenlijk voor gehele album) dat er een goede mengverhouding is gevonden tussen rock en opera. Men glijdt dan ook nergens uit naar een bedenkelijk niveau, zelfs niet in het door Clive Nolan gezongen The Tide Will Change dat een typetjesnummer bij uitstek is. Nolan heeft de stem van een gemeen mannetje als Rinaldo al in huis. Hij heeft zich niet in bochten hoeven wringen.
Het is altijd verbazingwekkend hoe sommige bands hun stijl kunnen laten variëren en toch zichzelf blijven. Bouillette en Nolan hebben wat dat betreft op “The Rise Of Medici” hun hersenen flink laten kraken. Serene nummers als Never Close Your Eyes en Fall From Grace worden afgewisseld met het donkere Treachery en het geweldig door Andy Sears gezongen Will I never Return. In deze nummers zitten trouwens enkele Bouillette-solo’s op viool en gitaar terwijl de focus van het album overwegend op de zang ligt. Ook is het fijn om meegenomen te worden in de euforie van de laatste paar nummers.
“The Rise Of Medici” is een buitengewoon fijn album vol bombast, metal, melodieuziteit, theatrale smakelijkheden, orkestrale diepgang en geweldige zang. Dat alles wordt ondersteund door een tot de verbeelding sprekend verhaal. Omdat het album overschaduwd wordt door het overlijden van Eric Bouillette juich ik gewoon voor twee.
© Dick van der Heijde 2022