“Children” de tweede cd van het uit Amerika afkomstige Iluvatar is gestoken in een oogverblindend mooie hoes, een van de mooiste allertijden wat mij betreft. Persoonlijk ben ik helemaal weg van dit soort magisch realistisch artwork. Door de grote verbeeldingskracht van de afbeelding krijgt de muziek vaak ook iets van die sfeer mee. Het hoesje van “Children” is op z’n zachtst gezegd nogal spiritueel.
Iluvatar is al lang geen onbekende meer. Wie de band echter nog niet kent: de Amerikanen maken lekkere neo-prog die overkomt als een variant op het oude Marillion en een flinke gelijkenis vertoont met Galahad en andere tijdsgenoten als IQ en Pendragon. Ook het werk van Rush uit de jaren 80 moet voor veel inspiratie gezorgd hebben.
De Jon Anderson-achtige vocalen van zanger Glenn McLaughlin en het opzwepende gitaarwerk van Dennis Mullin zijn de meest aantrekkelijke kenmerken van het bandgeluid. Op “Children” is het volop genieten van beide heren. In Given Away en Late Of Conscience zitten prima gitaarsolo’s en in de ballad Eye Next To Glass zingt McLaughlin de sterren van de hemel. De man heeft een bijzondere stem die gedurende het gehele album zowel bijtend als aandoenlijk klinkt.
Naast een aantal moderne synthesizers maakt toetsenist Jim Rezek veel gebruik van oudjes zoals het Hammondorgel en de Mellotron. Zijn spel is overwegend begeleidend van aard maar in een aantal nummers profileert hij zich met vlotte solo’s. Zo zijn daar Late Of Conscience, Your Darkest Hour en vooral de prachtige afsluiter The Final Stroke. Volgens mij overtreft Iluvatar zichzelf in dit epische slotnummer, wat een klassesong, hieraan mankeert een kwartier lang helemaal niets. De piano galoppeert overal als een bindmiddel heerlijk doorheen. Het levert fijne momenten op. Een andere fraaie passage is als de basgitaar gezelschap krijgt van de elektrische gitaar en vervolgens van het orgel. Als dan de drums een monumentaal ritme inzetten, geeft dat een soort genoegdoening. Van deze song ga ik al jaren uit m’n dak.
De duimen gaan ook omhoog als het gaat om de productie, gestroomlijnd, gepolijst en vooral in de basis erg solide. Dit vergt een geweldige bassist. Nieuwkomer Dean Morekas is met zijn smaak en kunde dan ook een aanwinst voor Iluvatar (een soort Geddy Lee).
Al met al is “Children” een fraaie cd. Een medaille voor originaliteit zal Iluvatar niet krijgen maar de inzet en energie waarmee ze hun songs gestalte geven dwingt op z’n minst respect af. Het mooie hoesje zit er niet zomaar, het herbergt namelijk een album dat minstens even fraai is.
© Dick van der Heijde 2021