Neo-prog. Sommige progliefhebbers, vooral zij die een hang hebben naar authentieke symfo, moeten er niets van hebben, doen er zelfs enigszins laagdunkend over. Daar moet maar eens verandering in komen. De Italiaanse eendagsvlieg uit de jaren 90 Il Trono Dei Ricordi zou wat dat betreft zomaar een bruggenbouwer kunnen zijn. Hun titelloze debuutalbum uit ’94 laat in al z’n weelderigheid het beste van beide werelden horen. Wat een bijzonder album.
Fraaie passages á la Genesis, Yes en vooral ELP gaan er hand in hand met momenten Pendragon, Arena en IQ. Alles heeft een tamelijk complexe structuur. Zo bevat dit bijna een uur durende schijfje slechts vier nummers, drie flinke epics en een korte track.
Het album telt een groot aantal tempo- en sfeerwisselingen. Reken maar dat deze perfect getimed zijn en briljant spel laten horen. De heren zijn enorm virtuoos en hoewel de muziek flink door toetsen gedomineerd wordt, heeft niemand verstoppertje gespeeld.
Wie niet onopgemerkt blijft in het geheel is zanger Alberto Mugnaini. Met zijn Peter Gabriel/Fish-achtige stem bewijst hij eens te meer dat je geen geweldige zanger hoeft te zijn om toch een uitstekende prestatie neer te zetten. Z’n teksten zijn gebaseerd op het werk van de Engelse schrijver William Blake en spreken enorm tot de verbeelding.
Opener The King Of Memories vraagt erom vaak beluistert te worden. Hoewel deze epic (net als alle andere overigens) niet in diverse subtitels is opgesplitst, zijn er toch duidelijk enkele delen waarneembaar. Zo zijn de eerste minuten behoorlijk majestueus, niet op z’n minst vanwege het heerlijke brassthema dat als leidraad in het nummer verschillende keren opduikt. In deze fase is het vaak om het soleren te doen en plotseling is daar een klassieke passage. Een ander deel dat hout snijdt is het zinderende stuk met de ritmische elektrische gitaar die geniaal omlijst wordt door een boezoeki. De heren gaan ongestoord verder met het maken van hun symfo.
Na het korte A Memorable Fancy, dat nogal riff-georiënteerd is, volgt On The Rising Sun. De dertien minuten vliegen voorbij. Wederom horen we triomfantelijke brassgeluiden en een splijtende gitaarsolo. Tevens zijn er sprankelende pianopingels en is er bronstig spel op de sax. Wat dit nummer onvergetelijk maakt is het aanstekelijke thema dat de basgitaar halverwege introduceert. Het heeft iets Pete Trewavas-achtigs, oude Marilliontijden herleven. Het afsluitende Visions Of The Daughters Of Albion is ook weer onmiskenbaar Il Trono Dei Ricordi, hoewel er ditmaal wat mainstream momenten in de dynamische compositie opduiken. Ik heb het dan over het Deep Purple-achtige orgelspel en de wat scherpe gitaar. Het heeft de pret niet mogen drukken.
Al met al is het zo ongelooflijk jammer dat het bij deze ene cd gebleven is en dat de band daarna in rook is opgegaan.
© Dick van der Heijde 2021