Het van oorsprong Belgische Fish On Friday heeft zijn naam ontleend aan de katholieke traditie om op vrijdag geen vlees te eten maar vis. Bij de band liggen de vitaminen echter nogal anders voor je neus. Wat men ons al jaren voorschotelt is een heerlijk maaltje progressieve pop met een dromerigheid á la Blackfield, een smakelijke hap die bij voorkeur dagelijks de inwendige mens mag verwarmen.
Het hier besproken “Black Rain” is het vijfde album van de band en hoewel de bestaansgeschiedenis van het gezelschap tot nog toe niet al te spectaculair is, verdient deze toch een woordje. Opgericht in 2009 door zanger/toetsenist Frank van Bogaert en de eveneens toetsen spelende William Beckers is Fish On Friday enkele jaren een project. Met behulp van een aantal gastmuzikanten en een briljante hoesontwerper in de persoon van Michal Karcz weet men zich middels twee in eigen beheer uitgegeven albums uitstekend op de kaart te zetten. Op hun derde album, “Godspeed” uit 2014, profileert Fish On Friday zich niet meer als project maar als band. Zo hebben de fantastische bassist Nick Beggs, de uit Californië afkomstige gitarist Marty Townsend en drummer Marcus Weymaere waarlijke promotie gemaakt. In deze samenstelling is in 2017 ook album nummer vier “Quiet Life” gefabriceerd met daarop een kleine rol voor Alan Parsons als producer van één track. Na dit album verlaat Beckers de band en wordt onder de naam FOF hun meest progressieve werk tot dan toe, “Black Rain”, uitgebracht.
Het album heeft lichtelijk een concept met teksten die over de snel veranderende wereld gaan waarin we leven. Het gaat over ons milieu, de vele oorlogsvluchtelingen en de wereldwijde politieke waanzin. Hoewel het album zeker zijn donkere kanten heeft, is er ook ruimte voor positiviteit en geluk. Wat dat laatste betreft zijn het naast sommige zinnen vooral de bijdragen van de gastmuzikanten die voor de nodige sprankeling zorgen. Neem het frivole spel van Theo Travis op sax, klarinet en dwarsfluit of neem de achtergrondzang van Nina Babet en Chantal Kashala. De meeste indruk echter maakt zangeres Lula Beggs die met haar heerlijk heldere stemgeluid vijf nummers een gouden laag geeft. Zij zingt overigens net zo geniaal als dat haar vader bast.
Alles valt terug te horen in de elf nummers die het album rijk is. Echt zwakke broeders komen we niet tegen en de bewering dat elk nummer óf goed óf zeer goed is valt dan ook fluitend te maken. De stelling dat het songmateriaal qua stijl niet blaakt van de variatie wordt makkelijk omver geblazen aangezien elk nummer zich onderscheidt met mooie, pakkende melodieën en zanglijnen die stuk voor stuk een eigen DNA hebben.
De eerste drie nummers vallen allen in de categorie ‘zeer goed’ en laten je reikhalzend uitzien naar wat komen gaat. Opener Life In Towns heeft een volmaakte sfeer die weliswaar enorm Blackfield-achtig is, toch berokkent deze het nummer op geen enkele manier schade. Integendeel, de prachtige melodieën gedijen er fantastisch. Met het daaropvolgende Murderous Highland Highway wordt die sfeer moeiteloos voortgezet, zeker in het lange instrumentale tussenstuk. Na dit zinderende werkstuk volgt het titelnummer Black Rain. Hier horen we veelvuldig een bandgeluid dat te associëren valt met de new wave en pop van de jaren 80. Het is zaligmakend, vooral de refreinen weten je te raken, met name de zang van Lula Beggs in de achtergrondkoortjes knalt er uit. Vooral met dit nummer, maar zeker ook met de vorige twee, weet de band een torenhoog krediet op te bouwen waar ze het hele album profijt van hebben, niet dat de muziek dat nodig heeft.
Zoals gezegd zijn er alleen maar goede tracks. Zo laten nummers als Mad At The World, Angel Of Mercy en Morphine je constant genieten en ook de meer uptempo songs We’ve Come Undone en We Choose To Be Happy hebben het. De grootste parel echter is Letting Go Of You, met Lula Beggs die prachtig tegen de parelmoeren ondergrond fonkelt terwijl de afsluitende nummers Trapped In Heaven en Diamonds je met hun gitaarsolo’s ook glinsterend aankijken.
“Black Rain” is een prachtig, zo niet wonderschoon album. Sprakeloos gave klasse.
© Dick van der Heijde 2022