2023 (Cherry Red Records)
“8mm” is het zesde en tevens nieuwste album van Fish On Friday, de rond zanger/toetsenist Frank van Bogaert geformeerde internationale studioband. Internationaal ja, met een gitarist die in de VS woont en een ander bandlid uit Engeland plus twee Belgen kan je niet veel anders beweren. Hoe dan ook, de progressieve dreampop/artrock van het gezelschap mag er zijn. Op “8mm” klinkt deze minstens net zo goed als op voorganger “Black Rain” (2020) en dat is dus ge-wel-dig. Het begint natuurlijk al bij het artwork van Michal Karcz dat niet alleen prachtig is, het heeft ook onmiskenbaar een FOF-uitstraling en dat is logisch aangezien hij al vanaf het debuutalbum “Shoot The Moon” (2010) bij de band betrokken is.
Het nieuwe album kent een creatieproces van meer dan 3½ jaar wegens de lockdown. Toch heeft die lamlegging geleid tot veel inspiratie. “8mm” is een prachtige mijmerplaat geworden vol expressieve teksten over onder andere het verlies van een dierbare, gevoelens die vorm kregen na het zien van enkele 8mm-filmpjes. Van Bogaert heeft deze teksten weten te omlijsten met zinderende composities die een zwoele, broeierige invulling hebben gekregen.
Een blik op de bezetting maakt duidelijk dat deze ten opzichte van “Black Rain” ongewijzigd is. Met deze prettige constatering weet je dat je naast het sfeervolle toetsenwerk van mister van Bogaert himself een heleboel fraais mag verwachten en dat krijg je dan ook. Zo zit de muziek vol met het uitmuntende gitaarspel van Marty Townsend. Dan weer hoor je hem sprankelen, dan weer soleert hij met veel slide of laat hij z’n talent spreken op de akoestische gitaar. Ook in de ritmesectie zien we dezelfde gezichten. Daar is weer die smaakvolle drummer Marcus Weymaere en ook de aanwezigheid van Nick Beggs is een feestje. Zijn creatieve spel op zowel basgitaar als op Chapman stick geeft diepte en brengt daarmee ruimte aan in de muziek. Beggs heeft op twee punten vette promotie gemaakt bij de band. Niet alleen heeft hij als nieuwbakken medeproducer een goede klus geklaard, tevens is z’n rol als zanger naast van Bogaert enorm gegroeid. De brede gelaagdheid van de vocalen is van ongekende schoonheid, een beetje galm hier, een beetje galm daar. Immer gut. Gelukkig is z’n dochter Lula ook weer van de partij. Haar heldere stem is een ware toevoeging op het geheel. Ze laat in slechts drie nummers van zich horen en het is dan ook slim dat ze pas later op het album aanwezig is zodat je er naar uit kan kijken. Zij is echt de kers op de taart.
Met het op single uitgebrachte titelnummer word je ondergedompeld in een bad vol melancholie. Dat is niet zo vreemd op een FOF-album, ware het niet dat je ditmaal geconfronteerd wordt met een brok persoonlijk leed. Bekijk de video op YouTube en trek je conclusies. Van Bogaert komt nog even met wat nadrukkelijker toetsenspel en daarna brengt hij het de oneindigheid in. Vervolgens komt men met Collateral Damage en blijf maar in je bad, de Blackfield-sfeer is hier prachtig, hoewel FOF beslist geen na-aper is.
Toen ik het daaropvolgende nummer voor het eerst hoorde zat ik ondersteboven in m’n rolstoel. Dat is toch niet…? Dat is toch niet Flame van Metro? En dat was het dus wel. Een cover van één van m’n lievelingsnummers. Ik heb de FOF-uitvoering inmiddels vele malen gehoord en ik kan alleen maar ‘wow’ zeggen. Vanaf de swingende ouverture met z’n funky gitaar, via het complexe gedeelte waar de akoestische gitaar beeldschoon is, tot de aanzwellende finale weten de heren van FOF het nummer perfect te interpreteren. Vooral de zang van van Bogaert heeft dezelfde melancholie als die van Duncan Browne.
Van Bogaert en consorten moeten blaken van het zelfvertrouwen want door het al zo vroeg op het album plaatsen van deze sublieme cover leggen ze de lat voor zichzelf wel heel erg hoog. Met twee vingers in de neus echter weet FOF het hoge niveau moeiteloos voort te zetten. Neem Jump This Wall waar Theo Travis heerlijke partijen saxofoon en dwarsfluit op de luisteraar loslaat of neem het gedragen Funerals dat na een sterk middenstuk met orgel en later akoestische gitaar ontploft in een zalige finale. Vooral de nummers met Lula Beggs, Silently Raging en A New Home, hebben die magische touch die elk album bijzonder maakt. “8mm” sluit af met een unicum. Life Is Like The Weather is een buitengewoon fraai niemendalletje.
FOF heeft met “8mm” een waar kunstwerk afgeleverd. Een album waar zoveel sfeer in zit is toch wel een bijzonderheid. FOF heeft de urgentie om zulke muziek te maken en dat verdient een diepe buiging .
© Dick van der Heijde 2023